( Το συγκεκριμένο κείμενο είναι περισσότερο βιωματικού χαρακτήρα και παράθεσης διατροφικών συνηθειών, καθώς μου το ζητάτε πάρα πολύ συχνά, εντούτοις έχω την πεποίθηση πως οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει ως όφελος για την πνευματική μας αφύπνιση, αρκεί να εκπαιδευτούμε στην αξιοποίηση των ερεθισμάτων-πληροφοριών που λαμβάνουμε)

Το παιδί

Δεν συνηθίζω να πραγματοποιώ αγορές τροφίμων από τα super-market, κι ετούτο συνέβη δίχως να το συνειδητοποιήσω ιδιαίτερα. Η αποστασιοποίησή μου από αυτά, έγινε σιγά-σιγά και τώρα τρία έτη -τον Μάιο που συνέβη η ιστορία ήταν περίπου τρία, τώρα έχουν φτάσει τα τριάμισι- μετά την αλλαγή 180° που έχω κάνει στην διατροφή μου, είναι σχεδόν πλήρης. Έτσι λοιπόν από τρόφιμα, αγοράζω μόνο ανά αραιά διαστήματα, κατεψυγμένα λαχανικά ή την αγαπημένη μου φάβα σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, καθόσον η γεύση της συγκεκριμένης με ικανοποιεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην αγορά, ενώ εξαιρετικά σπάνια, κάποιους ξηρούς καρπούς -πάντα ωμούς και ανάλατους- ή μαύρες κορινθιακές σταφίδες χωρίς θειάφι. Φρούτα και λαχανικά επίσης δεν αγοράζω, ίσως να αγοράσω μια φορά τον χρόνο, εφόσον τα πουλάει πολύ ακριβότερα από τους μανάβηδες και τις λαϊκές).

Μπορεί να θεωρείτε ανούσια όλα αυτά που προείπα, ωστόσο δεν είναι. Κατά την γνώμη μου πάντα, είναι άκρως σημαντικό να ενισχύουμε με τον οβολό μας μικρούς παραγωγούς, για τους οποίους μάλιστα είμαστε πιο βέβαιοι/ες για την ποιότητα των προϊόντων τους .

Μπαίνοντας στο κατάστημα, έμεινα για κάποιο χρονικό διάστημα στην μαναβική, παριστάνοντας ότι ενδιαφέρομαι να ψωνίσω, ενώ στην πραγματικότητα απλώς σύγκρινα την ποιότητα και την τιμή των φρούτων και λαχανικών με αυτών που ψωνίζω. Ταυτόχρονα με εμένα ήταν εκεί μια γιαγιά με την εγγονούλα της , πρέπει να ήταν περίπου οχτώ ετών. Είχε στρέψει εξολοκλήρου την προσοχή της σε μένα, κι αφού με «σκανάρισε», άρχισε να παρατηρεί τις κινήσεις μου και μέχρι ενός σημείου, να τις πράττει εξίσου. Άρχισα να αισθάνομαι άβολα, σκέφτηκα πως θα της είχαν κάνει εντύπωση τα μαλλιά μου -κόντευαν να φτάσουν τα γόνατα- και προσπάθησα να μην δίνω σημασία, καθώς κάτι τέτοια συμβάντα με κάνουν (να φαίνομαι) νευρική.

Εκτός όμως από αυτό, μπορούμε να συλλογιστούμε -κι εγώ το έκανα σ’ ένα βαθμό, εφόσον έχω εξασκηθεί σε αυτό τον τρόπο σκέψης- το εξής:

Μια πολύ καλή ευκαιρία να διευρύνουμε την αντίληψή μας ακολουθώντας την εν λόγω διαδικασία:

Είναι τελείως δική μας ευθύνη η επιλογή της αντίδρασης -του συναισθήματος- που θα νιώσουμε από την συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων απέναντί μας. Μπορούμε να τους επιτρέψουμε να μας στενοχωρήσουν, να μας εκνευρίσουν, να μας αγχώσουν, να μας θίξουν, αλλά και να μας αφήσουν παγερά αδιάφορους ή και να μας χαροποιήσουν. Είναι στο δικό μας χέρι να εκλάβουμε την συμπεριφορά τους κατά τρόπο που «συμφέρει» την ψυχική μας γαλήνη. Άρα, στην προκειμένη περίπτωση, ένας πολύ θεμιτός τρόπος σκέψης, θα ήταν πως η μικρή δεν το έκανε γιατί ήθελε να με ενοχλήσει παραβιάζοντας προσωπικά μου δεδομένα, αλλά γιατί ίσως είχα κάτι που της τράβηξε την περιέργεια. Άλλωστε, πόσο λογικό ήταν να ξεσυναιρίζομαι ένα παιδί οχτώ περίπου χρόνων;!

Φυσικά, θα ήταν δυνατό να κάνουμε κι άλλες σωστές σκέψεις σε αυτήν ή σε άλλες περιπτώσεις, ωστόσο δεν γίνεται να αναφερθούν όλες. Το ζητούμενο ήταν ν’ αναφερθεί ένα παράδειγμα για να κατανοήσετε πληρέστερα τι θέλω να πω και να το πράττετε εξίσου σε ανάλογες καθημερινές καταστάσεις.

(Και τώρα η συνέχεια της ιστορίας)

Θεώρησα πως αν αλλάξω διάδρομο, θα σταματήσει η παρακολούθηση. Κατευθύνθηκα στους καταψύκτες, που βρίσκονταν στο πίσω μέρος του καταστήματος, μαζί με τα ξηροκάρπια, κι αφού μου αρέσει να περιεργάζομαι τα τρόφιμα, κοντοστάθηκα γι’ αρκετή ώρα στο σημείο. Τσουπ! Να σου κι η μικρή με την γιαγιά της, σχεδόν αμέσως μετά από μένα. Stalker! « Ρε πού έμπλεξα!», σκέφτηκα. Στο μεταξύ να κοιτάζει τι πιάνω και τι αφήνω, τι βάζω στο καλάθι ή δεν βάζω ανελλιπώς. Η αλήθεια είναι ότι πολύς κόσμος -και οι ταμίες- στο super παρατηρεί το περιεχόμενό του, και κάποιες φορές το σχολιάζει και δυνατά. Τους κάνει εντύπωση ίσως, επειδή εκεί οι περισσότεροι το γεμίζουν με προϊόντα εργαστηρίου, δημιουργήματα από ανθρώπινο χέρι, που λανθασμένα, ωστόσο εσκεμμένα, ονομάστηκαν τρόφιμα, αλλά ουδεμία σχέση με την θρέψη του ανθρώπινου σώματος έχουν.

Έφτασα στα ταμεία αρκετά νωρίτερα από την «καταδιώκτριά» μου, έπρεπε όμως να περιμένω, καθότι είχε κάποιους πελάτες ήδη στην αναμονή. Υπέθεσα πως δεν επέλεξε τυχαία το ταμείο όπου στεκόμουν. Βρισκόταν ακριβώς από πίσω μου.

Κοιτάξαμε και οι δύο τα ψώνια μας. Εγώ μονάχα μια κατεψυγμένη σαλάτα κι εκείνη με την γιαγιά της το μισό σούπερ μάρκετ. Εντάξει, θα μου πείτε ότι ψώνισαν για οικογένεια, ή για πολλές ημέρες. Ωστόσο, οι φυσικές και φυτικές τροφές ήταν ελάχιστες. Τα κυρίως προϊόντα ήταν αναψυκτικά, πατατάκια, γαριδάκια, σοκολάτες, μακαρόνια, τυριά και σαλάμια απ’ το τυροκομικό τμήμα ή όπως το λένε τελοσπάντων, ψωμιά χιλιοεπεξεργασμένα άθλιας ποιότητας, κατεψυγμένες πίτσες, άθλια ψοφίμια σε συσκευασίες που τα βάφτισαν για να κατευνάσουν τις συνειδήσεις «κρέατα», τυποποιημένα γιαούρτια από εκκρίσεις ζώων που υπόσχονται υγεία και τελικά μόνο αυτήν δεν προσφέρουν.

Αλήθεια, θα ήθελα πολύ να μου πείτε, πόσο φυσιολογικό είναι να τρέφεστε με τις εκκρίσεις και τα παράγωγα ενός άλλου είδους ( ζώου);!

Ήταν Μάιος και οι φυσικές- φυτικές τροφές που είχαν επιλέξει, ήταν όλο κι όλο μια μισογεμάτη σακούλα μήλα starken και λίγα λεμόνια. Τις λυπήθηκα, ειδικά το παιδάκι. Μα ούτε καν κάποιο άλλο φρούτο εποχής δεν είπαν να πάρουν. Έστω κι από το super, από το τίποτα καλύτερο θα ήταν.

Καθώς χανόμουν στις σκέψεις μου για το πόσο ευλογημένη ένιωθα που έμαθα έστω και αργά την αξία που έχει το ποιόν της τροφής κι η ποσότητά της στην υγεία μας, πιάνει το μάτι μου την μικρούλα να έχει κρεμαστεί από την άκρη του καροτσιού, με στραμμένο το βλέμμα της σε μένα, κοιτώντας με έντονα στα μάτια, έμοιαζε χωρίς υπερβολή, να χανόταν σε αυτά.

Είχα βιώσει στο παρελθόν ανάλογες καταστάσεις με παιδιά. Οι απαντήσεις που μου είχαν δώσει ως εξήγηση στην παρακολούθηση με είχαν αφήσει έκπληκτη, λόγω της ευθύτητάς τους. Ωστόσο εκείνη την στιγμή αδυνατούσα να βρω τι ήταν αυτό που της τράβηξε την προσοχή, καθώς ναι μεν αρχικά είχα υποθέσει πως ήταν τα μαλλιά μου, αλλά δεν έβλεπα να τα δίνει και πολλή σημασία. Παρότι είχα αποδεχτεί την κατάσταση στην οποία με είχε φέρει η οστεοπόρωση, δεν θεωρούσα ότι απέπνεα ελκυστική αύρα. Ίσως απλώς το ότι φαινόμουν εντάξει, «συμφιλιωμένη» με τον εαυτό μου, ήρεμη, να ήταν κάτι αξιοπρόσεκτο για εκείνη. Θέλοντας λοιπόν να λύσω την απορία μου, την ρώτησα με εύθυμο τρόπο αν αυτό που κοίταζε ήταν τα μαλλιά μου. Χωρίς δισταγμό, κάνοντας μια γκριμάτσα και μια κίνηση με όλο της το σώμα είπε: «Όοολο σου το σώμα!»

Τι μπορούμε να κρατήσουμε προς όφελος της πνευματικής μας εξέλιξης από αυτή την ιστορία

Καθώς ήμουν αρκετά εκπαιδευμένη στην αποδοχή δύσκολων καταστάσεων, ήταν ευνόητο ότι θα προχωρούσα πιο εύκολα στην εξεύρεση επιμέρους πρακτικών λύσεων, προκειμένου να επιλυθεί το τελικό πρόβλημα , δηλαδή η οστεοπόρωση.Βρήκα λοιπόν ένα κομψό στυλ να περπατάω, ούτως ώστε να μην προκαλώ πόνο στην λεκάνη αλλά και να είναι αποτελεσματικό στην μετακίνηση.( Δεν αισθανόμουν αμήχανα με το θέμα μου , απλώς ήθελα να αποφύγω αδιάκριτα βλέμματα). Δεν αναρωτήθηκα διόλου πώς φαίνομαι στους γύρω, δεν με απασχολούσε να φαίνομαι «εντάξει» ή τελοσπάντων «φυσιολογική» για να μην τσαλακωθεί η εικόνα μου. Ήμουν αυτή που ήμουν και δεν με ενδιέφερε ν’ απολογηθώ σε κανένα. Ένιωθα πραγματικά καλά μέσα σε όλο αυτό και από ό, τι αποδεικνυόταν τώρα , έβγαινε προς τα έξω.

Όταν άκουσα την φράση αυτή από το στόμα του κοριτσιού, θυμήθηκα αμέσως τις κουβέντες που μου έλεγε η μάνα μου περί του θέματος αυτού. Είχε απελπιστεί τελείως και ως εκ τούτου της ήταν αδύνατον να το διαχειριστεί . Ήταν αρκετά ανήσυχη και αρκετές φορές όταν με έβλεπε να δυσκολεύομαι αρκετά, αντιμαχόταν μαζί μου λέγοντάς μου ότι με καταστρέφω διότι το αντιμετωπίζω με λάθος τρόπο. Εξεπλάγην όταν μου εκμυστηρεύτηκε πως αμφέβαλε για την πιθανότητα αποδοχής μου από το κοινωνικό περιβάλλον. Κρατούσα σχεδόν πάντα την ψυχραιμία μου και σε ήρεμο τόνο την διαβεβαίωνα πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει – το είπε και η μικρή στο κατάστημα εντέλει- και πως θα έπρεπε να είναι χαρούμενη και περήφανη που παρά την δυσκολία, έμεινα όρθια, δυνατή και ήρεμη προκειμένου να την αντιμετωπίσω, κι όχι να παραπονιέται γιατί μας βρήκε ένα πρόβλημα. Της είπα επίσης πως τα πρόβληματα είναι για τους ανθρώπους, δηλαδή και για εμάς, και πως αφού εγώ επέλεξα τον συγκεκριμένο τρόπο να επιλύσω το ζήτημα που προέκυψε, -μόνη μου, χωρίς ιατρούς και χάπια, θα εξηγήσω στο τέλος της ανάρτησης το πώς και το γιατί-, οφείλει να το αποδεχτεί κι αν θέλει να το στηρίξει. Και τέλος της είπα πως δεν θέλω να υπάρχει αντίλογος γιατί δεν έχει κανένα δικαίωμα να μου μαυρίζει την ψυχή χωρίς να υπάρχει αιτία.

Όπως είδατε ο αρνητισμός -δεν έχει σημασία που ήταν ακούσιος– της μητέρας μου δεν με επηρέασε. Η αυτοπεποίθησή μου διατηρήθηκε κι αυτό γινόταν αντιληπτό από το κοινωνικό μου περιβάλλον. Έτσι, ακόμα κι αν η μητέρα μου έβλεπε άθελά της μόνο την «κατάντια» μου από τα ζόρια,η αποδοχή, η αυτοπεποίθηση που με έκαναν να νιώθω καλά στα παπούτσια μου και να μην «πέφτω ψυχολογικά», με έκαναν στα μάτια της μικρής πρότυπο! «Α ρε μάνα», σκέφτηκα την ώρα εκείνη που άκουσα την φράση από την μικρή, « πού είσαι ν’ ακούσεις… Μοντέλο την βλέπουνε την κόρη σου, χαμπάρι δεν παίρνουν ότι νοσώ… Γιατί στο είπα, εγώ θα την πατάξω (την οστεοπόρωση) και το κάνω ήδη».

Μάθημα ζωής

Η αποδοχή, η ψυχραιμία κι η αυτοπεποίθηση μπορούν να αποδειχθούν μοναδικά ερείσματα στις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας και να κάνουν την νύχτα μέρα, το αδύνατο δυνατό. Τα συγκεκριμένα χαρίσματα δεν επιτρέπουν σε κανένα να ρίξει, έστω κι άθελά του, όπως η μητέρα μου, την προσωπική μας αξία , κλονίζοντας την ταυτότητά μας. Οι μόνοι υπεύθυνοι να ορίσουμε την αξία μας, είμαστε εμείς. Αν κάποιος μας την ρίξει, η ευθύνη βαραίνει εμάς και πάλι, εφόσον ΕΜΕΙΣ του το επιτρέψαμε.Αν εμείς αποδεχτούμε τον εαυτό μας , θα μας αποδεχτούν κι οι άλλοι. Παραδείγματος χάρη εγώ αποδέχτηκα τον εαυτό μου και με αποδέχτηκε ΚΑΙ το παιδί.Αν δεν μας αποδεχτούν, μάλλον κάτι έχουμε κάνει λάθος εμείς. Δεν έχετε λοιπόν παρά να το εφαρμόσετε στα δικά σας προβλήματα, καθημερινά και μη.

Έτσι για την ιστορία, σήμερα η οστεοπόρωση αποτελεί για εμένα παρελθόν, εφόσον μπορώ να κάνω ό,τι έκανα και πριν την αποκτήσω. Την ξεπέρασα μόνη μου, χωρίς ιατρική βοήθεια και χωρίς φαρμακευτική αγωγή.

Ίσως να σας πέρασε από το μυαλό…

Ενδεχομένως να σκεφτήκατε ότι δεν είναι δυνατόν να έσπασα την λεκάνη και να περπατώ, έστω και με δυσκολία. Ότι αν ήταν όντως έτσι τα πράγματα, θα ήμουν κλινήρης. Ωστόσο, ο χαρακτήρας μου ήταν πάντα τέτοιος που όποιο πρόβλημα υγείας και να μου προέκυπτε, δεν άφηνα να φανεί ιδιαίτερα, ως «σκληρό καρύδι» που ήμουν. Για να καταλάβετε τι εννοώ ενδεικτικά αναφέρω κάποια από αυτά:

α) Όταν ήμουν 13 ετών, είχε βγει η ωλένη στον καρπό μου. Δεν έβγαλα ούτε φωνή κι ας ήταν ο πόνος αβάσταχτος.

β) Έχω πέσει 2 φορές ολόκληρο όροφο σκάλας με αποτέλεσμα τραυματισμό που θα μπορούσε να επιφέρει βέβαιο θάνατο.( Παρ’ ολ’ αυτά, σηκώθηκα και πήγα κανονικά για μάθημα κολύμβησης και την δεύτερη φορά στην δουλειά μου).

γ) Έχω πέσει από την κορυφή μονόζυγου στο έδαφος με την πλάτη. Ο πόνος ήταν τόσο δυνατός, που μου είχε κόψει κατά πολύ την αναπνευστική μου ικανότητα, όπως επίσης και την δυνατότητα να κινήσω τα πόδια μου. Θα μπορούσα άνετα να είχα μείνει ανάπηρη, παραπληγική ή και τετραπληγική. Θυμάμαι την αδερφή μου, η οποία με είχε δει να πέφτω, να στέκεται φοβερά ανήσυχη από πάνω μου, ενώ εγώ με απόλυτη ψυχραιμία της έδινα οδηγίες για το πώς θα με γυρίσει για να σηκωθώ. Σηκώθηκα όπως πάντα κι ακόμη κουτσή όπως ήμουν, πήγα για μάθημα στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο, εκείνη την φορά, παρά την φοβερή πτώση, η αποκατάσταση της μέσης και του ποδιού μου, ήταν άμεση, σε λίγες μόλις ώρες.

δ) Μερική ρήξη μυών και τενόντων στον μηρό- γλουτό. Παρά το γεγονός ότι ο πόνος ήταν ανείπωτος, και το πόδι αδυνατούσε να κάνει κάμψη ισχιοκνημιαίου, έβγαζα σε πέρας κανονικά όλες τις υποχρεώσεις μου. Η πλήρης αποκατάσταση του ποδιού διήρκεσε λίγο περισσότερο από πέντε χρόνια. (Το θεράπευσα μοναχή με αποτοξίνωση. Οι γιατροί και οι φυσικοθεραπευτές έκαναν εντέλει πολύ λίγα πράγματα ).

Αυτά σας τα αναφέρω:α) Για να αποδείξω ότι όντως ο δυνατός πόνος δεν είναι ικανός να με καθηλώσει. Γνωρίζω βέβαια πώς να κινούμαι ώστε να μην επιδεινώσω το πρόβλημά μου.

β) Να πάρετε θάρρος και να πειστείτε ότι ισχύει πως όταν η θέλησή μας είναι τόσο δυνατή, κι η ψυχραιμία μας εξίσου, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα.

γ) Για γενικές πληροφορίες σχετικά με το τι γίνεται στην κοινωνία.

Επιπλέον μπορεί να σκεφτείτε ότι το γεγονός πως δεν επισκέφτηκα ιατρό και επιχείρησα να θεραπευτώ μόνη μου, είναι παράλογο κι επικίνδυνο. Εκείνο που έχω να αντιτείνω είναι ότι δεν υπάρχουν μαγικά…χαπάκια -φαρμακευτικες αγωγές που προσφέρουν αληθινή ίαση στο ανθρώπινο σώμα. Ο οργανισμός μας αναγνωρίζει όλη αυτή την ξένη χημεία ως δηλητήριο. Έτσι, τα φάρμακα δεν θεραπεύουν, αλλά απλώς αντιμετωπίζουν την οστεοπόρωση, καταστέλλοντας τα συμπτώματα και δημιουργώντας ένα σωρό παρενέργειες στο σώμα μας. Για να το κατανοήσετε καλύτερα, είναι σαν να υπάρχουν ψίχουλα πάνω στο τραπέζι κι εμείς επειδή βαριόμαστε να τα μαζέψουμε και να τα πετάξουμε, τα σπρώχνουμε κάτω από το τραπέζι, με μια απλή κίνηση. Τα ψίχουλα δεν έφυγαν, απλά κρύφτηκαν από κάτω, κι εξακολουθούν να βρομίζουν το σπίτι μας, τον χώρο μας. Τα φάρμακα λοιπόν, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εύκολη, «μπακαλίστικη» λύση. Συνεπώς, άλλη επιλογή δεν μου έμενε από το να γίνω ο ιατρός του εαυτού μου. Εξοπλίστηκα με υπομονή κι επιμονή, κάθισα ώρες στον ήλιο κατόπιν μελέτης για να το κάνω σωστά, και έπειτα από μερικούς μήνες ο σκελετός μου δεν έχει τον παραμικρό πόνο και μπορεί να κάνει όλα όσα έκανε παλιότερα.

( Είδες μαμά που άδικα ανησυχούσες και επέμενες να πάω στον ιατρό να πάρω χάπια;!Στο είχα υποσχεθεί ότι θα την ξεπεράσω και το έκανα πράξη ).

Στο επόμενο κείμενο θ’ αναφερθώ περισσότερο στις διατροφικές μου συνήθειες και στις πεποιθήσεις μου περί ιατρικής επιστήμης. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν αναπάντητα ερωτηματικά από γεννηθείσες απορίες σχετικά με την υγεία και την διατροφή.

Σε αλλοτινές εποχές θα κοίταζα γύρω μου και θα σφιγγόταν η ψυχή μου. Όμως όχι, για μένα, αυτή η εποχή έχει περάσει – μάλλον – ανεπιστρεπτί, για να μην είμαι απόλυτη. Είμαι σε τέτοια ψυχική κατάσταση, ώστε να κοιτάζω γύρω μου και παρότι αυτό, με κάνει να συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι μόνη μου στην αντίπερα όχθη, να μην αισθάνομαι κανένα αρνητικό συναίσθημα μέσα μου και καμία δυσφορία. Καμία μοναξιά. Έχω καταφέρει λοιπόν να μένω “αναίσθητη” μπροστά από πολλές δυσάρεστες σκηνές, προκειμένου να προστατεύσω την ψυχική μου υγεία. Ας είναι, λέω μέσα μου. Ας είμαι διαφορετική, αφού αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλά και άνετα με τον εαυτό μου.

Τα κατάφερε η κυβέρνηση λοιπόν. Φάσκιωσε επιτήδεια τα μελλοντικά -ή και τωρινά- πιονάκια της, τα φίμωσε να μην έχουν λόγο (και όταν δεν έχεις λόγο ίσως να είναι περιττές οι σοβαρές σκέψεις για σένα), και με τελική “βόμβα” το πρόστιμο των 150 ευρώ, αφαίρεσε και την πυγμή τους. “Μπράβο της” . Ένα “μεγάλο μπράβο”. Δεν είναι εύκολο πράγμα η επιβολή στους ανθρώπους, ακόμη και κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα, στην προκειμένη περίπτωση, της υγείας. Όμως, “ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω”. Ξέρετε, δεν έμαθα να σκύβω τόσο εύκολα το κεφάλι, ούτε να υπακούω στα ψέματα, ακόμη και αν είναι να ελαφρύνει κατά 150 ευρώ η τσέπη μου μετά από αυτό, και μάλιστα αρκετές φορές. Θα συνεχίσω να προσπαθώ να βγάζω φίδια από τις τρύπες τους, μόνη μου ως συνήθως, άλλωστε αυτό δεν έκανα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου;! Θα συνεχίσω να έχω ήσυχη και τη συνείδησή μου. Δε θα γίνω συνένοχη σε κανένα έγκλημα, δεν ακολούθησα την εύκολη αλλά λανθασμένη λύση της υπακοής, είμαι περήφανη για μένα που όρθωσα μονάχη μου το ανάστημά μου και αντιστέκομαι έστω και σιωπηλά. Έχω δική μου κρίση, δικαίωμα και υποχρέωση να σκέφτομαι. Έχω υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντί μου.

“Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ”, σκέφτομαι καθώς με παρατηρώ ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Πάντα “ανάποδη”, “αντιδραστική”, “ασυμβίβαστη”, “θαραλλέα”, “αποφασιστική”. Γι’ άλλους προτερήματα, γι’ άλλους ελαττώματα.

Ακόμη θυμάμαι τις αντιδράσεις μου απέναντι στα εμβόλια, από μικρό παιδάκι. Λες και γνώριζα το πόσο μεγάλη ζημιά προκαλούν στον οργανισμό και μόλις τα έβλεπα, τιναζόμουν μακριά. Θυμάμαι που κάποια εμβόλια όταν ήμουν πολύ μικρή , αρνήθηκα να τα κάνω, κι αν αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να έγινε αυτό, η απάντηση είναι πως ναι, ξέφυγα από κάποια εμβόλια κατόπιν τελείως επεισοδιακών καταστάσεων. Να φανταστείτε πως δεν έχω ούτε εκείνο το σημάδι στο μπράτσο από ένα εμβόλιο που έχουν κάνει όλοι – εκτός από μένα και την αδερφή μου -, και ονομάζεται βατσίνα νομίζω, ή μαντού, δε ξέρω ακριβώς, γιατί φυσικά δεν το έκανα. Ευτυχώς όμως, σε κείνο το εμβόλιο δε νομίζω να ακολούθησαν… “επεισόδια”. Όταν μου το ανακοίνωσε η μητέρα μου, από ο, τι θυμάμαι, αρνήθηκα κατηγορηματικά να το κάνω, και, αυτό ήταν όλο. Κι αν αναρωτιέστε ποια ήταν η απάντηση των αρμοδίων σχετικά με τα εμβόλια απέναντι στις επιλογές μου, ήταν η εξής : “Η ευθύνη δική σας”, είχαν πει στη μητέρα μου. Μάλιστα, δική μου, είχα σκεφτεί τότε. Σε ποιον άλλωστε, και γιατί να τη μεταθέσω;!

Από μικρή είχα μια αρκετά έμφυτη τάση, ν’ αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, την ευθύνη της ζωής μου σε μεγάλο ποσοστό, υπονοώντας όσο παράξενο και αν διαβάζεται, ότι υπήρχαν πάρα πολλές φορές, που από νήπιο ακόμη, έπαιρνα αποφάσεις μόνη μου για τον εαυτό μου.

Οι γονείς μου, όσο και αν δε συμφωνούσαν, ήταν πολύ δύσκολο να μου αλλάξουν άποψη, είτε γιατί δε μπορούσαν, είτε γιατί δεν ήθελαν, οπότε υποχωρούσαν στο θέλημά μου. Κι εδώ, θα ήθελα να πω πως, δε σας λέω εάν είμασταν σωστοί ή όχι οι γονείς μου κι εγώ. Αναφέρω απλώς τις καταστάσεις όπως τις παρατηρούσα εγώ από τη δική μου πλευρά, δίχως να τις κρίνω. Ουσιαστικά αναφέρω την αλήθεια μου. Όπως ξέρετε, τις περισσότερες φορές, η αλήθεια έχει μια υποκειμενική χροιά.

Ξέρετε, δεν είναι ότι είμαι αντιδραστική σε ό, τι μου λένε. Απλώς, όταν αρνούμαι κατηγορηματικά να φορέσω μάσκα, πιστεύω ότι κάνω το σωστό. Νιώθω υποχρεωμένη να μη τη φορέσω. Νιώθω ότι έτσι δίνω το καλό παράδειγμα. Ειλικρινά σας λέω πως, δεν έχω το παραμικρό αίσθημα φόβου μέσα μου, όταν αντιτίθεμαι στο συγκεκριμένο νόμο που θέσπισαν οι αρχές. Δεν είναι ώρα να μιλήσω για το πώς κατάφερα να παρακάμψω στη ζωή μου το “κεφάλαιο” φόβος, θ’ αναφέρω απλώς πως ήταν με παράδοξο τρόπο, το δίχως άλλο. Το σημαντικό εδώ, αυτή τη στιγμή, είναι ότι το κατάφερα. Εφόσον μπόρεσα εγώ, μπορεί κι ο οποιοσδήποτε /οποιαδήποτε.

Προτιμώ να παρακάμψετε τους φόβους σας ως ακολούθως :

Ο φόβος ανήκει στα βασικά – και στα αρχέγονα – μας ένστικτα, αλλά και στα συναισθήματά μας. Συνεπώς, υπάρχουν ασυνείδητοι και συνειδητοί φόβοι. Οι συνειδητοί φόβοι μας, μπορούν να σβήσουν με την αναγνώριση, τον έλεγχο και την ανάλυση των συναισθημάτων μας, και φυσικά συμπεριλαμβάνεται και το συναίσθημα του φόβου μας, που μας προκαλεί συνειδητό φόβο.

Για να εξαλειφθεί ο ασυνείδητος φόβος μας όμως, θα πρέπει να τον συνδέσουμε με το συνειδητό. Θα πρέπει να συνδέσουμε τα συναισθήματά μας, με τα ενδότερα κομμάτια του εαυτού μας. Τα ενδότερα κομμάτια του εαυτού μας, είναι εκείνα τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας που απωθούμε για διάφορους λόγους στο πίσω μέρος του μυαλού μας, τα οποία δημιουργήθηκαν από γεγονότα και καταστάσεις που υπήρξαν στη ζωή μας, αλλά ακόμη και αυτά τα ίδια γεγονότα και καταστάσεις. Θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι ταυτόχρονα με αυτά και τους πόνους που προκαλούν μέσα μας οι ασυνείδητοι φόβοι μας. Εκείνο λοιπόν, που χρειάζεται να γίνει, είναι ν’ αποκτήσουμε συναίσθηση των αυτοματοποιημένων μας αντιδράσεων πάνω στα διάφορα ερεθίσματα που μας περιβάλλουν, αυτών δηλαδή, που αρχικά φαίνεται να μην έχουμε πάνω τους κανέναν ουσιαστικό έλεγχο, για να διαπιστώσουμε στη συνέχεια, πως η εξουσία τους, ήταν μονάχα στο δικό μας χέρι.

Ας κρατήσουμε στο μυαλό μας ότι ο φόβος, όπως και όλα τα ένστικτα και συναισθήματα, ελέγχονται και παρακάμπτονται.

Έχετε πολλά να κερδίσετε στη ζωή σας εάν εξαλείψετε το φόβο από μέσα σας, ακόμη και ενα μικρό μόνο ποσοστό. Δυστυχώς όμως, εάν δε δοκιμάσετε να το κάνετε, δε θα μάθετε ποτέ, θα είναι ειλικρινά όμως, άδικο για εσάς. Όταν αρχίσει να εξαλείφεται ο φόβος, δίνει τη θέση του στην ελευθερία, κι όποιος νιώθει και “είναι ελεύθερος, συλλογάται καλά”. Έτσι δε μας είπε ο Ρήγας Φεραίος κάποτε; Όταν σκεφτόμαστε καλά, καθαρά, βαθιά, απίθανα πράγματα μπορούν να συμβούν στη ζωή μας, αρκεί μόνο να το πιστέψουμε.

Ας επιστρέψουμε τώρα στα προηγούμενα, θέτοντας στον εαυτό σας την εξής ερώτηση :

Τι θα γινόταν εάν, όλοι μαζί, εσείς που δεν πιστεύετε στην παροχή προστασίας από τη μάσκα, αρνούσασταν να τη φορέσετε;

Είναι δυνατόν να μπορούσαν να σας κόψουν όλους πρόστιμο; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.

Στην ουσία, θα τους κρατούσατε με δεμένα τα χέρια.

Ο φόβος που νιώθουμε μέσα μας, γίνεται φανερός στους γύρω μας, ακόμη κι αν δεν τον ομολογούμε.

Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση, – και ο καθένας βέβαια θα μπορούσε να το κάνει σε μια τέτοια περίπτωση αλλά και σε άλλη – βρίσκει τρόπο εκμετάλλευσης ολόκληρης της ανθρώπινης γενιάς.

Ο φόβος είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη στη ζωή μας. Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι “κι ο άγιος φοβέρα θέλει”, όπως λέει σοφά ο λαός μας, και πως το μόνο εμπόδιο για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας είναι ο εαυτός μας, όπου με εξάσκηση, επιμονή κι υπομονή, θα καταφέρουμε το στόχο μας.

Ακόμη και αν κάνουμε μόνο εμείς το πρώτο βήμα, είναι πολύ πιθανό να γίνουμε πηγή έμπνευσης και να μας ακολουθήσουν και άλλοι.

Από κάπου, κάπως πρέπει να ξεκινήσουμε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον εαυτό μας, χωρίς ενδόμυχους φόβους, με την αισιοδοξία ότι θα συμπαρασύρουμε κι άλλους.

Η μάζα είναι δύναμη και δεν τη νικάει εύκολα κανείς.

Θέλω να σας ξεκαθαρίσω ειλικρινά πως, εάν δεν ήμουν σοβαρός γνώστης του θέματος – εάν τελικά μας κάνει ζημιά ή όχι η μάσκα -, δε θα έγραφα ετούτο το κείμενο. Βλέπετε, ένεκα της φύσεως των σπουδών μου, μπορώ να κρίνω σωστά εάν όλα αυτά που μας λένε στα ΜΜΕ είναι σωστά ή όχι. Γνωρίζω άμεσα τις επιζήμιες συνέπειες της μειωμένης πρόσληψης οξυγόνου στον ανθρώπινο οργανισμό.

Εν κατακλείδι, η εφαρμογή μάσκας στο πρόσωπο, είναι υποδούλωση, στέρηση της προσωπικής βούλησης κι ελευθερίας, στέρηση του ανθρώπινου δικαιώματος στην υγεία. Είναι ολοφάνερες οι αρνητικές της συνέπειες στην κοινωνική, ψυχική και σωματική διάσταση των ανθρώπων. Εμείς από την πλευρά μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε καλά πως έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να φωνάξουμε “όχι” στην εφαρμογή της, κι αν όχι μαζικά, τότε μεμονωμένα.

Κάνετε από σήμερα το πρώτο μικρό σας βήμα για τη σύνθλιψη των φόβων σας. Σήμερα είναι η μάσκα, όμως αύριο, θα είναι το εμβόλιο, κι ίσως τότε να μην “έρθει ποτέ το δικό σας μπαϊράκι”…

Η υποκειμενικότητα της ανθρώπινης κρίσης γίνεται ασυνείδητα, ή και συνειδητά αισθητή σε αρκετές καθημερινές συνδιαλλαγές μας.

“Ζούμε στον κόσμο μας”

Ερμηνεύουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε κατά κύριο λόγο σύμφωνα με τις εμπειρίες και τις αισθήσεις μας. Είναι ο τρόπος με τον οποίο αποκτούμε αντίληψη. Η αντίληψή μας αναφέρεται στις απόψεις που έχουμε για τους συνανθρώπους μας, τις καταστάσεις, τις έννοιες, τα αντικείμενα και το κοινωνικό μας περιβάλλον.

Επιπλέον πινελιές…

Το κλειστό κοινωνικό περιβάλλον του σπιτιού μας, βάζει το δικό του λίθο στην αντίληψή μας. Είναι κυρίως τα ερεθίσματα που λαμβάνουμε μέσω των αισθήσεών μας σε νεαρές ηλικίες από τους γονείς μας, αλλά και τ’ αδέρφια μας (αν έχουμε). Οι συγγενείς μας, το επίπεδο και το είδος μόρφωσης των γονιών μας, το επάγγελμα και η οικονομική τους κατάσταση, έχουν επίσης το ρόλο τους.

“Είναι στο χέρι μας”

Μετά τη συνοπτική υπενθύμιση των παραπάνω θεμάτων (οι περισσότεροι τα γνωρίζουμε ήδη), κι έχοντάς τα ως ψυχοδιανοητικό μας υπόβαθρο, έγκειται στην προσωπική μας καλή θέληση, στην “ποσότητα” και στην “ποιότητα” της επιθυμίας μας να γίνουμε πραγματικά αντικειμενικοί κριτές πάντων των θεμάτων που μας περιστοιχίζουν.

“Το σύνηθες φαινόμενο”

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος τείνει να κριτικάρει τους γύρω του γρήγορα κι επιφανειακά, χωρίς να λάβει υπόψη του όλα τα δεδομένα (καθότι αυτό είναι και ανέφικτο), τα οποία είναι φυσικά βαρύνουσας σημασίας. Τείνει να δικαιολογεί τα δικά του σφάλματα, τα οποία είναι πολύ πιθανό, να είναι βαρύτερα, ή και ακόμα να τα ξεχνάει εντελώς.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι συγκεκριμένοι τρόποι αντίδρασης, είναι στο ανθρώπινο ένστικτο, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια πιο άνετη διαβίωση στην καθημερινότητα μέσω ψυχικής αυτοπροστασίας.

“Ενέπνευσε τον κόσμο γύρω σου από σήμερα!”

Δεν είναι εύκολο να ελέγχουμε τον εσωτερικό εαυτό μας (σκέψεις, συναισθήματα, αιτιώδη συμπεριφορά κ.λ.π), όπως δεν είναι και εύκολο να μάθουμε να το κάνουμε. Είναι όμως αξιόλογο και φυσικά πολύ σπουδαίο, πρώτα για μας, και λίγο αργότερα, για την κοινωνία που μας περιστοιχίζει, να ξεφεύγουμε από πεπατημενες οδούς μας, με τη θέσπιση δύσκολων στόχων, που μας προτρέπουν να υλοποιήσουμε.

Βέβαιο είναι πως, μετά από αυτό, θα δούμε την καθημερινότητά μας ν’ αλλάζει προς το καλύτερο, και μάλιστα σε τομείς που δεν είχαμε φανταστεί.

“Ξέφυγε από τη μικρότητα της λανθασμένης κριτικής σου” κατακτώντας ανάλογα με το ρυθμό της προσπάθειάς σου, τα ακόλουθα βήματα :

“Γίνε ο παρατηρητής του εαυτού σου”

Η προτροπή αυτή αναφέρεται στην ικανότητά μας να μάθουμε να εκτιμούμε (κρίνουμε) την εκάστοτε κατάσταση που συμβαίνει, είτε διαπλεκόμαστε σε αυτή, είτε όχι, “βγαίνοντας” νοερά έξω από το σώμα μας και παρατηρώντας την κατάσταση και τα πράγματα μαζί με μας, αλλά και ξεχωριστά, από μια λίγο διαφορετική οπτική γωνία και απόσταση. Ίσως να εκπλαγείτε από αυτά που θα “δείτε” και την πραγματικότητα που θα βιώσετε, καθώς είναι γνωστό ότι η διαφορά κρίνεται στις …λεπτομέρειες. Επιμείνετε ιδιαίτερα στην εξωτερική θέαση του εαυτού σας, δείτε πώς κινείστε στο χώρο, πώς περπατάτε, πώς αλληλεπιδράτε με τους άλλους και γενικότερα στη λεκτική αλλά και στη μη λεκτική συμπεριφορά σας. Τα προαναφερόμενα δίνουν σημαντικές πληροφορίες για το άτομό μας, την αύρα που εκπέμπουμε γενικότερα γύρω μας, και κατ’ επέκταση στην κατανόηση (κατάκτηση) του εαυτού μας και των άλλων.

Η προοδευτική κατάκτηση της τεχνικής αυτής, θα προσδώσει μια πιο αντικειμενική χροιά στην κριτική μας, καθότι επίσης δύναται ακόμη και να αντικαταστήσει την κριτική με απλή παρατήρηση.

“Το τρίτο μάτι”

Καθώς βγαίνετε νοερά έξω από το σώμα σας, επιχειρείστε να γίνετε κάποιος άλλος, ένας τρίτος, ξένος προς εσάς. Επαναλάβετε πάλι τις κινήσεις που προανέφερα. Με αυτό τον τρόπο, βοηθάτε την κρίση σας να γίνει αντικειμενικότερη, καθότι μια τάση να μεροληπτούμε απέναντι στον εαυτό μας, την έχουμε όλοι.

“Τρέξτε στο μυαλό σας όλα τα πιθανά σενάρια που μπορεί να έχουν συμβεί”

Πολλές φορές, όσο και να νομίζουμε πως γνωρίζουμε απόλυτα τα αίτια της συμπεριφοράς ενός ατόμου, κάνουμε λάθος. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως όσο καλά και να γνωρίζουμε τους άλλους ανθρώπους, είναι αδύνατον η γνώση μας για εκείνους να φτάνει στο 100%, καθώς δε βρισκόμαστε μαζί τους 24 ώρες το 24ωρο, ή κι αν ακόμη αυτό συμβαίνει, σίγουρα δε μπορούμε να είμαστε μέσα στο μυαλό τους.

Υπάρχει λοιπόν, μεγάλη πιθανότητα να εκπλαγούμε, εάν τύχει να μάθουμε τα πραγματικά αίτια της συμπεριφοράς ενός ανθρώπου, τα οποία τελικά ουδεμία σχέση είχαν με αυτά που είχαμε στο μυαλό μας. Ας προσπαθήσουμε να σκεφτούμε όλους τους πιθανούς εναλλακτικούς τρόπους σκέψης των ανθρώπων που μας ενδιαφέρει, οι οποίοι τους οδηγούν στα συγκεκριμένα αίτια συμπεριφοράς, καθώς επίσης και όλους τους πιθανούς λόγους που μπορεί να τους έκαναν να ενεργήσουν όπως ενήργησαν. Ας ξεκινήσουμε να βάζουμε τη φαντασία μας να δουλέψει περισσότερο συχνά από όσο έχουμε συνηθίσει. Αυτό θα μας αποτρέψει από το να βγάλουμε μια λανθασμένη αρνητική κρίση και να δικαιολογησουμε σε κάποιο βαθμό την όποια συμπεριφορά και πράξη του εκάστοτε ατόμου.

“Μη βιάζεστε να εξάγετε συμπεράσματα” ή “Δώστε χρόνο”

Αναμφίβολα, είναι δύσκολο να σταματήσουμε τούτη την αρνητική συνήθεια, ακριβώς γιατί είναι συνήθεια. Βέβαια, δυστυχώς η διακοπή των ενοχλητικών συνηθειών, είναι ένα μεγάλο θέμα, το οποίο χρήζει ανάλυσης σε δικό του κείμενο. Μέχρι τότε, προσπαθούμε να μη βιαζόμαστε, εντυπώνοντας στο μυαλό μας τις φράσεις στα εισαγωγικά και χρησιμοποιώντας την άνωθεν συμβουλή για τα σενάρια. Ο χρόνος άλλωστε, θα μας αποκαλύψει, ΑΝ του το επιτρέψουμε, πολλά περισσότερα στοιχεία για τα αίτια των συμπεριφορών και των πράξεων των ανθρώπων. Ίσως τότε μετανιώσουμε για τις λανθασμένες κριτικές μας, οι οποίες είναι πολύ πιθανό να δυσχεράνουν τις σχέσεις μας με το άτομο για το οποίο ασκήσαμε αρνητική κριτική αδίκως.

Η καλλιέργεια της αρετής της υπομονής σε όλους τους τομείς της ζωής μας, κι η συνήθεια των αναπνοών, μπορούν επίσης να αποβούν εξαιρετικά χρηστικά “εργαλεία” για την αντιμετώπιση της βιασύνης μας.

“Ρώτα για να μάθεις την αλήθεια”

Φαντάζει πολύ απλό και λογικό, αλλά δεν είναι. Δεν είναι απαραίτητο να αποκτήσουμε οικειότητα για να ρωτήσουμε το άτομο που μας ενδιαφέρει σχετικά με τη συμπεριφορά ή τις πράξεις του οι οποίες μας ξένισαν. Μπορούμε ρωτώντας ευγενικά να μάθουμε τι ή πώς σκέφτηκε και ενήργησε όπως ενήργησε, λέγοντας ή κάνοντας αυτό που μας ενόχλησε. Βέβαια, εάν δεν έχουμε ήδη μεγάλη οικειότητα μεταξύ μας, καλό είναι να ρωτήσουμε με τρόπο που εμπνέει επιπλέον αληθινό ενδιαφέρον, αγάπη και εμπιστοσύνη, για να πάρουμε μια ειλικρινή απάντηση, ή τέλος πάντων, ειλικρινή στο μεγαλύτερο ποσοστό της . Είναι σίγουρο σχεδόν ότι θα μας αποκαλυφθούν πληροφορίες που θα μας οδηγήσουν σε μια δεύτερη αλήθεια, διαφορετική από τη δική μας. Στη συνέχεια μπορούμε να κάνουμε μια συζήτηση σχετικά αναφερόμενοι στο τι μας ενόχλησε, ώστε εάν χρειαστεί ή αν καθίσταται δυνατόν, να προκύψουν ορισμένοι διακανονισμοί μεταξύ μας με σκοπό την πιο ποιοτική επικοινωνία.

“Ας το πάμε ένα βήμα παραπάνω”

Η αλήθεια είναι πως, δυστυχώς, όσο κι αν εθελοτυφλούμε ή το επίπεδο της αντίληψής μας, είναι τόσο, ώστε δε μας επιτρέπει να δούμε καθαρότερα, τις περισσότερες φορές, διαπράττουμε ομοίως και μεις το σφάλμα το οποίο κατακρίναμε. Κι είναι και αυτός ένας λόγος για τον οποίο νιώθουμε ενόχληση απέναντι σε αυτό. Υποσυνείδητα, είναι ο εαυτός μας που δεν αντέχουμε, που μας ενόχλησε, που μας έκανε να θυμώσουμε, που μας πίκρανε και μας απογοήτευσε. Είναι ο εαυτός μας που θέλουμε να αλλάξει, αλλά στη βίαιη αλλαγή, “αντιστέκεται για τα καλά”.

Αμέτρητες φορές, θυμάμαι ανθρώπους να μου αφηγούνται γεγονότα για άσχημες συμπεριφορές και πράξεις άλλων ατόμων απέναντί τους, και διαπίστωνα έκπληκτη ότι κι εκείνοι έπρατταν, και μάλιστα συνήθως κατ’ εξακολούθηση την κατακριτέα ενέργεια, είτε στο ίδιο, είτε σε άλλα άτομα, και φυσικά δεν ήταν σε θέση να το αντιληφθούν. Χρήσιμο είναι λοιπόν, σε αυτό το σημείο να αναρωτηθούμε εάν συμπεριφερόμαστε και εμείς με τον ίδιο τρόπο, ή κάνουμε και εμείς την ίδια ενέργεια που κατακρίνουμε, σε μια προσπάθεια να αντιληφθούμε περισσότερα πράγματα για εμάς τους ίδιους και τελικά να αναδυθούμε καλύτεροι μέσα από αυτή τη διαδικασία, με απώτερο σκοπό να προσθέσουμε αλλά κυρίως να προσφέρουμε τον εαυτό μας ως έναν άξιο κοινωνό στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο που ανήκουμε.

Σε κάθε περίπτωση όμως, ακόμα και να μη διαπράττουμε το συγκεκριμένο σφάλμα,όπως προείπα, σίγουρα θα διαπράττουμε κάποιο άλλο, ίσως και βαρύτερο. Πρέπει να μάθουμε τον εαυτό μας, να βλέπει τον άλλο όπως ακριβώς τον εαυτό του, σκεπτόμενος τα παραπάνω, καθώς τελικά αποδεικνύεται πως ουδένας μας είναι καλύτερος από τον άλλο. Εάν το μάθουμε αυτό, τότε θα δικαιολογούμε και τα σφάλματα του άλλου, όπως ακριβώς κάνουμε και στα δικά μας, και τις περισσότερες φορές, τα καλύπτουμε κιόλας, γιατί απουσιάζει το σθένος και το θάρρος μέσα μας, που θα μας επέτρεπε να μας “στήσουμε και εμάς μαζί στον τοίχο”.

Είναι πολύ ενθαρρυντικό να θυμόμαστε να αντιπαραβάλλουμε πάντα και τα δικά μας ελαττώματα και γενικά ο,τιδήποτε αρνητικό έχουμε, όταν διαπιστώνουμε αυτά των άλλων. Σιγά – σιγά, θα φτάσουμε στο σημείο να παρατηρούμε απλώς τις αρνητικές καταστάσεις στις οποίες μπλέκουν τους εαυτούς τους οι άλλοι, χωρίς να τις κατακρίνουμε, και γιατί όχι, ακόμα και με τάση συμπόνιας, αγάπης απέναντί τους. Μπορούμε ακόμη ίσως και να γίνουμε κάποια στιγμή οι εμπνευστές τους για αλλαγή, εφόσον εμείς έχουμε ξεπεράσει τα εν λόγω σφάλματα.

Εάν έχουμε φτάσει στο σημείο να βλέπουμε να εκτυλίσσεται μια αρνητική κατάσταση και παρ’ όλα αυτά η ηρεμία μας να μη διαταρράσεται, ιδίως όταν παλιότερα προκαλούσε μεγάλη ένταση μέσα μας, με οποιοδήποτε αρνητικό συναίσθημα μέσα της, τότε να ξέρουμε πως έχουμε κατακτήσει σε ένα βαθμό την απλή παρατήρηση, και έχουμε ξεφύγει από τη φθορά που προκαλεί η κατάκριση. Όσο πιο συχνά μας συμβαίνει αυτό, τόσο πιο υψηλό επίπεδο συνειδητότητας έχουμε κατακτήσει.

Ο φόβος του διαφορετικού

Πολλοί είναι εκείνοι που θυμώνουν και κρίνουν αρνητικά τους συνανθρώπους τους αντικρύζοντας συμπεριφορές, χαρακτηριστικά και καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται.

Εκ πρώτης όψεως δε διακρίνουμε κάποια ζήλια, ή κακία.

Ένας από τους ψυχολόγους που επισκεπτόμουν στο παρελθόν, μου είχε πει πως, όταν συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας να ενοχλείται από τη συμπεριφορά, και γενικά από ο,τιδήποτε κάνει ή είναι ο διπλανός μας, πρέπει να “χτυπάει” μέσα στο μυαλό μας, ένα καμπανάκι, ένας συναγερμός.

Στο σημείο αυτό, κρίνεται σκόπιμο να ρωτήσουμε τον εαυτό μας γιατί ενοχλήθηκε, γιατί εκνευρίστηκε , γιατί θύμωσε. (Να θυμόμαστε πάντα ότι ο θυμός κρύβει πίσω του ένα δεύτερο συναίσθημα τ’ οποίο είναι συνήθως η ζήλια, η απογοήτευση, ή η λύπη γιατί πληγωθήκαμε).

Τα αίτια της αρνητικής κρίσης μας, είναι τρία :

Α) Ακολουθούσαμε κατά το παρελθόν τη συγκεκριμένη συμπεριφορά κ.τ.λ. και τη σταματήσαμε για λόγους που μας επιβάλλει η δική μας ηθική και όχι γιατί το θέλαμε πραγματικά, ήταν κάτι που μας επιβλήθηκε με το ζόρι.

Β) Δεν ακολουθήσαμε ποτέ την εν λόγω συμπεριφορά, πάλι για λόγους που μας επιβάλλει η δική μας ηθική, ενώ στην πραγματικότητα, θα το θέλαμε. Όπως βλέπετε, και στις δύο περιπτώσεις, μπορούμε να διακρίνουμε πάλι ζήλια, επειδή όμως δεν εκδηλώνεται με σαφή τρόπο, πιθανόν να μην τη συνειδητοποιήσουμε εύκολα.

Γ) Απορρίπταμε και απορρίπτουμε την εν λόγω συμπεριφορά, καθώς ποτέ δεν ταίριαζε με τα πιστεύω, τα θέλω και τα πρότυπά μας, οπότε νιώθουμε ενα είδος προδωσίας, από το συνάνθρωπό μας που την επιλέγει, στο πρόσωπό μας.

Είναι σαν να μας γκρεμίζει τις θεωρίες, τις γνώσεις, τους ενδεδειγμένους τρόπους αντίδρασης που έχουμε αποθηκεύσει στο μυαλό μας με τόσους κόπους όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μας. Ενδεχομένως να νιώθουμε ένα είδος απειλής, πως ίσως να έχουμε επιλέξει λάθος πρότυπα αντιδράσεων για συγκεκριμένες συμπεριφορές, κι ενώ είμασταν σίγουροι, τώρα ίσως τελικά στην πραγματικότητα, να μην ξέραμε πού πάνε τα τέσσερα, και να πρέπει να χτίσουμε τον κόσμο μας πάλι από την αρχή (τεράστιος κόπος).

Νιώθουμε απογοητευμένοι, γιατί οι δικές μας επιλογές δεν αναγνωρίζονται, δεν τιμώνται όπως τους αξίζει, αλλά απορρίπτονται.

Ουσιαστικά λοιπόν, η κατάκριση σε αυτή την περίπτωση, είναι η αυτοάμυνά μας, είναι ο μηχανισμός που επιλέγει να χρησιμοποιήσει ο οργανισμός μας για να αποτρέψει μια ψυχική κατάρρευση.

Είναι ευκολότερο να γίνουν οι άλλοι σαν εμάς, παρά εμείς σαν εκείνους.

Τροφή για σκέψη…

Ας ξεκινήσουμε θέτοντας στα θεμέλια του μυαλού μας, μια παραδοχή… ανακούφισης :

Θα εκπλαγούμε όταν συνειδητοποιήσουμε την ωφελιμότητα της αναθεώρησης των πεποιθήσεών μας στον ψυχισμό μας.

Γιατί άλλωστε να είναι η μοναδική σωστή επιλογή οι παλιές, εδραιωμένες μας αντιλήψεις;

Γιατί θα έπρεπε να μας τρομάζει και όχι να μας προκαλεί ευχάριστα η ιδέα της εκμάθησης και αποδοχής του καινούριου; Ας το δούμε σαν ευκαιρία πρόκλησης του εαυτού μας. Οποιοδήποτε νέο στοιχείο εισάγεται στην καθημερινότητά μας, είναι ικανό να την ανανεώσει, δίνοντάς μας πολύτιμη ζωτική ενέργεια.

Στην προσπάθειά μας να συνδεθούμε με τους άλλους αποτελεσματικά, ουσιαστικά και χωρίς φθορές, θα πρέπει να δεχτούμε πως το “άγνωστο” είναι κάτι όμορφο, που πάντα θα βρίσκει χαραμάδες να εισβάλλει στη ζωή μας με απροσδιόριστους τρόπους, ανανεώνοντας τον εσωτερικό μας κόσμο και αναβαθμίζοντας το συναισθηματικό μας επίπεδο.

Κλείνοντας…

Θα ήθελα να κλείσω το συγκεκριμένο αφιέρωμα με μια πρόταση που θα ήταν πολύ χρήσιμο να έχουμε σε κάποιο μέρος του μυαλού μας :

“Η πραγματικότητα λαμβάνει χώρα ΕΞΩ από το επίπεδο της ” ταυτότητάς” μας, η οποία ουσιαστικά είναι ο τρόπος αντίδρασής μας στα ερεθίσματα που μας περιβάλλουν”.

Διαβάζοντας τον τίτλο, οι περισσότεροι θα σκεφτείτε το δίχως άλλο ότι είμαι υπερβολική. Από όσο ξέρετε κι έχετε δει, τα κείμενα, τα άρθρα ή τα βιβλία δε χρειάζονται περαιτέρω επεξηγήσεις για το πώς να διαβαστούν. Απλώς τα… διαβάζεις, και αυτό είναι όλο. Άλλωστε, “ποια είμαι γω” που ενώ δεν έχω κανένα πτυχίο φιλολόγου, γλωσσολόγου – μεταπτυχιακό προφανώς- ή ψυχολόγου και μπορώ να δώσω οδηγίες τέτοιου είδους… Σίγουρα, απλώς τυγχάνει τα κείμενα να είναι δικά μου, οπότε τα γνωρίζω λέξη προς λέξη, η οποία είναι προσεκτικά επιλεγμένη, κατάλληλη να περιγράψει όπως ακριβώς έχω στο μυαλό μου την κάθε έννοια, αντικείμενο ή κατάσταση, κατάλληλη ν’ αποδώσει ακριβώς τον τύπο και την ένταση του συναισθήματος που θέλω να εκφράσω.

Εξάλλου, τα γραφέντα μου έχουν θα έλεγα πιο πολύ συγγραφικό – λογοτεχνικό χαρακτήρα, κι όχι άρθρου λογοτεχνικής ή μη εφημερίδας.

Πιο συγκεκριμένα, θα τα ενέτασσα στην κατηγορία του στοχαστικού δοκιμίου.

Δεδομένης της γνώσης ότι ο κόσμος δεν διαβάζει, και δη δοκίμια, θεώρησα πολύ θετικό να επισημάνω κάποια θέματα που αξίζουν την προσοχή σας.

Τα κείμενά μου είναι λίγο απίθανο να γίνουν πλήρως κατανοητά ή έστω και σε μεγάλο ποσοστό χωρίς να είστε συγκεντρωμένοι σε αυτά. Καλό είναι λοιπόν, εφόσον αποφασίσετε να τα διαβάσετε, να είστε ψυχικά ήρεμοι. Σε επίπεδο ψυχικής ηρεμίας είναι πολύ πιο πιθανό να συμβούν οι επιθυμητές αλλαγές στην προσωπικότητά μας. Μην απογοητεύεστε εάν κάποιο σημείο το διαβάσατε αλλά δεν το συνειδητοποιήσατε ή δεν το κατανοήσατε.

Τα κείμενά μου θα είναι εκεί , για να τα διαβάσετε ολόκληρα ή αποσπασματικά, όποια στιγμή εσείς θέλετε, όσες φορές θέλετε

Η επανάληψη και η κατανόηση, θέτουν τις βάσεις για την εδραίωση μιας συνήθειας ή συμπεριφοράς, την αλλαγή του τρόπου σκέψης

Είναι γεγονός πως τα κείμενά μου σε αρκετά σημεία, μπορούν να λάβουν πληθώρα ερμηνειών. Ίσως δεν έχει πάντα σημασία να δούμε και να ερμηνεύουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο, στην προκειμένη περίπτωση με τον τρόπο της γράφουσας. (Άννας Γκουτνά)

Μέσα από όλη αυτή την κινητοποίηση του μυαλού που προκύπτει διαβάζοντας τα κείμενα, είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο να μάθουμε να δημιουργούμε μόνοι μας “δημιουργικές” λύσεις, λύσεις που ανταποκρίνονται όσο το δυνατόν σωστότερα στο δικό μας θέμα, που είναι μοναδικό, και σιγά σιγά, να φτάσουμε στο σημείο να μάθουμε σε καθετί που θα προκύπτει στη ζωή μας, ν’ αναλαμβάνουμε εμείς την ευθύνη και λύση του.

Διαβάζοντας πολύ προσεκτικά τις αναρτήσεις μου, μπορεί να διαπιστώσει κανείς πλάνα επίλυσης προβλημάτων προσεκτικά και αναλυτικά σχεδιασμένα. Θα μπορούσα να τα αποδώσω πιο απλά και κατανοητά, όμως, όπως προείπα, εάν θέλουμε να γίνουμε οι αληθινοί ηγέτες και κυρίαρχοι του εαυτού μας, καλό είναι να μην έχουμε “μασημένη τροφή” στο πιάτο μας. Κι αυτό είναι το μυστικό για τη μετέπειτα ανεξαρτησία μας από τους άλλους ανθρώπους και φυσικά, πρωτίστως από το χειρότερο εαυτό μας.

Δεν έχετε παρά να διαβάσετε ξανά και ξανά την κάθε λέξη, σε κάθε κείμενο και να πάρετε τα μέγιστα οφέλη τους.

Ίσως να σας φανεί αστείο, όμως για μένα, το γράψιμο είναι ο τρόπος να ξεδιπλώσω και ν’ ακουμπήσω κάπου την πνευματική μου παρακαταθήκη, το θησαυρό του μυαλού μου, και γιατί όχι, συμβάλλοντας στον πνευματικό πλούτο του κόσμου.

Αισθάνθηκε ποτέ κανείς από εσάς έντονη την επιθυμία ν’ αποκτήσει έναν σταθερό συναισθηματικό κόσμο ; Έναν συναισθηματικό κόσμο που θα υποκλίνεται νικημένος στα “πόδια” του μυαλού ,παραδομένος ολότελα .
Ανέκαθεν είναι στιγμές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου κλοτσοσκούφι ενός ακραίου φάσματος συναισθημάτων .Το μυαλό μου πάει να σπάσει και ο τόπος δε με χωρά .Εάν μπορούσα να ελέγξω τα συναισθήματά μου , θα έλυνα όλα μου τα προβλήματα και το ήξερα πλέον .Τυχερός όποιος το γνωρίζει αυτό .
Το συναίσθημά μας είναι η ευφυΐα μας , η δύναμή μας, η κρυφή και η φανερή. Θα έλεγα πως η διαπίστωση που μόλις έκανα, είναι ένα σημείο -κλειδί για τη ζωή μας.
Ανασκαλεύοντας στις σκέψεις μου, έκανα την παραδοχή πως, η σταθερότητα μπορεί να υπάρξει μέσα σ’ ένα ήρεμο πλαίσιο .
Για σκεφτείτε… πόσες αποφάσεις αναβάλλατε για αργότερα όταν νιώθατε το άγχος, την υπερένταση να σας κατακλύζει .
Στη λήψη αποφάσεων εμπλέκεται μεγάλο μέρος του συναισθήματος. Η υπερένταση, δημιουργεί γενικευμένη σύγχυση και χάνεται ο έλεγχος ,η σταθερότητα και η οργάνωση στις συναισθηματικές δομές, με συνέπεια να ενεργούμε και να επιλέγουμε λανθασμένα.
Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη η ανάκτηση της ψυχικής μου ηρεμίας, τις στιγμές που καθόμουν στον καναπέ και κολλούσε το βλέμμα απέναντι, παρασύροντας και το μυαλό μαζί του . Οι σκέψεις μέσα του παίρνουν τρελές στροφές και ούτε τις προλαβαίνεις .Ένας αχταρμάς. Και κάπου εκεί αρχίζει η ανεξήγητη ανησυχία , που φέρνει την αποδιοργάνωση του μυαλού και μετά έρχεται το κενό…
Σας θυμίζει κάτι από σας όλο αυτό ; Ταυτίζεστε καθόλου μαζί μου ; Ξέρετε, ίσως δεν σας έχει περάσει από το νου, όμως, είναι πολύ σημαντικό το θέμα της ταύτισης. Αρκεί μόνο να σας πω πως, έχω ασχοληθεί με πολλά αντικείμενα, θέματα, καταστάσεις και έννοιες μόνο και μόνο για να διαπιστώσω το βαθμό της ταύτισής μου με εκείνα .
Ο αναγνώστης ενδόμυχα ψάχνει απεγνωσμένα να συναντήσει κάπου τον εαυτό του για να μπορέσει να τον καταλάβει περισσότερο κι όλο αυτό έχει ουσιαστικά αντίκτυπο στην ομαλή ροή της επικοινωνίας του με τον κοινωνικό του περίγυρο.
Διψάει για ταύτιση, γιατί πιστεύει ότι μέσα από την ταύτιση, θα επέλθει από κάποιον ή κάτι, η κατανόηση του εαυτού του.
Έχει την ανάγκη περισσότερο από ποτέ να μπει μέσα σε αόρατες αγέλες χωρίς σαφή όρια.
Κι είναι λοιπόν, κι αυτή η ίδια ταύτιση που λείπει για να βοηθηθεί ο κόσμος να νιώσει άνετα, οικεία μέσα του και να καταλάβει τον εαυτό του και τη θέση του στη σημερινή κοινωνία . Κι επειδή η ταύτιση, φέρνει πολλά θετικά στην καθημερινότητά μας αλλά είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της, θ’ ασχοληθούμε με αυτή σε άλλη ανάρτηση .
Έτσι ξεκινάει λοιπόν και εισέρχεται “ύπουλα ” στην καθημερινότητά μας το “ανεξήγητο ” και απέραντο κενό που νιώθουμε… Βέβαια το κενό, δεν είναι ανεξήγητο, εμείς παρουσιάζουμε αδυναμία στην εξήγησή του. Έχω την εντύπωση πως το κενό που δημιουργείται μέσα μας, είναι η χειρότερη συνέπεια της αστάθειας των συναισθημάτων μας. Κι αν δεν το προσέξουμε, αυτό θα ανοίγει μεγαλύτερες τρύπες μέσα μας, κι εκείνες με τρόπο πάλι “ανεξήγητο“, θα βαθαίνουν, και θα ριζώνουν σε μέρη “άβατα“, και λέω άβατα ακριβώς γιατί δεν ξέρουμε ότι υπάρχουν για να τα εξευγενίσουμε. Και το κενό θα είναι κάθε μέρα εκεί για να μας τρώει τα σωθικά, κι η αποτυχία της ερμηνείας του κενού, θα μας τρελαίνει περισσότερο κι από το ίδιο το κενό.

Ας λύσουμε τη συνέχεια του κενού που υπάρχει μέσα μας…

Το έχουμε συνήθειο εμείς οι άνθρωποι να ψάχνουμε τις πηγές των δικών μας προβλημάτων και λύσεων έξω από εμάς. Αυτό αιτιολογείται γιατί οι προγενέστεροι δε μας έμαθαν, αλλά ούτε και εμείς ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε ν’ αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας και πάντα ψάχνουμε να στηριχτούμε στους άλλους, καθότι είναι ευκολότερη επιλογή.

Πολύ συχνά ακούω ανθρώπους να λένε ότι  ”ψάχνουν να βρουν έναν άνθρωπο να τους  στηρίζει”, “να τους βγάλει από το αδιέξοδό τους”, “να γεμίσει το κενό τους”,  “κανένας δεν είναι εκεί για αυτούς”, “δεν έχουν έναν άνθρωπο να τους ακούσει” και ούτω καθεξής…

Και σε αυτό το σημείο έχω να τους πω πως, ενδεχομένως, ούτε εκείνοι να “είναι εκεί για κάποιον συνάνθρωπό τους “…

Εκείνο που θα ήθελα επιπλέον να  πω σε αυτούς τους ανθρώπους είναι πως η παρέα, η συντροφικότητα, είναι κάτι θετικό, άρα και θεμιτό, σε καμία περίπτωση όμως δε μπορεί ν’ αναλάβει την ψυχική τους ανάταση. Σε καμία περίπτωση δε μπορεί να τους λύσει τα προβλήματά τους, ο μόνος που μπορεί να το κάνει, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Η ψυχή μας είναι εκ φύσεως ανεξάρτητη από τους άλλους ανθρώπους, κι έτσι θα πρέπει οι περισσότεροι από εμάς, να επαναπροσδιορίσουν τα πιστεύω και τις γνώσεις τους στο συγκεκριμένο θέμα.

“Νιώθω πως ο κόσμος μου και γω έχουμε πέσει σε κινούμενη άμμο και δεν ξέρω ούτε πώς μπήκα εδώ και συνεπώς ούτε και πώς θα με βγάλω”… 

Η έλευση του κενού ξεκινάει με την έλλειψη επικοινωνίας πρωτίστως με τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση με τους άλλους ανθρώπους.

Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως ένα παιχνίδι ντόμινο που ”παίρνει μαζί του” στην πτώση και καταστροφή του κι όλους τους τομείς που εμπλέκεται η ζωή μας.

Αλλά εμείς νομίζουμε…

Συνεχώς νομίζουμε άλλα πράγματα από αυτά που στ’ αλήθεια συμβαίνουν. Δεν είναι και πολλές οι πιθανότητες να έχουμε επίγνωση της κατάστασης.

Στην πορεία όμως, αποδεικνύεται πως έχουμε κάνει λάθος – δε το συνειδητοποιούμε σχεδόν ποτέ – και γι’ αυτό χανόμαστε. Κι είναι και αυτή η άγνοια του λάθους μια αιτία που σε σπρώχνει τελικά σε μια κινούμενη άμμο στην οποία δεν ξέρεις ούτε πώς μπήκες, ούτε και πώς να σε βγάλεις φυσικά.

Υπάρχει φυσικά και το κομμάτι της απροθυμίας που έχει ο εαυτός μας ώστε να μάθει τις αιτίες και τους τρόπους διαφυγής από όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση.

Και ήρθε η στιγμή ν’ αρχίσουμε να λύνουμε το “μίτο της Αριάδνης”…

Η οποία λύση έχει ως βασική προϋπόθεση να μη φοβόμαστε, αλλά ν’ αποζητάμε τις μοναχικές στιγμές με τον εαυτό μας.

Υπάρχει σαφής διαφοροποίηση της μοναξιάς από τη μοναχικότητα. Η μοναξιά είναι κάτι που συμβαίνει ακούσια, και συνυφαίνεται με την αρνητικότητα, ενώ η μοναχικότητα εκούσια, και συνυφαίνεται με τη θετικότητα.

Στη δική μας περίπτωση, χρειάζεται να ξέρουμε ότι οι σωστοί λόγοι επιλογής της μοναχικότητας στη ζωή μας είναι η δυνατότητα της αμεσότερης επαφής με τα συναισθήματά μας, ουσιαστικά με τον ενδότερο κόσμο μας. Μας αφήνει το περιθώριο σκέψης. Ελεύθερης σκέψης. Η σιωπή που εμπεριέχει και η ησυχία, εάν κατανοήσουμε τη δέουσα σημασία τους, δίνουν μια γερή ώθηση στη δημιουργικότητα και στην απόκτηση μιας συνειδητοποιημένης εικόνας του εαυτού μας. Η γνωριμία μας με τον εαυτό μας θα βελτιώσει τη σχέση μας μαζί του, φωτίζοντας και ημερεύοντας πτυχές που μέχρι πρότινος μας ήταν δύσκολο ακόμη και να ομολογήσουμε την ύπαρξή τους στον ίδιο μας τον εαυτό.

Η πνευματικότητά μας για τα κοινωνικά φαινόμενα που μας εσωκλείουν, θ’ ανέβει δειλά δειλά επίπεδο, και όταν επιτέλους έρθει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε το σαφώς αλλαγμένο και δυναμικό (βελτιωμένο) επίπεδο επικοινωνίας μας με τον εαυτό μας, να είμαστε σίγουροι πως έχουμε κάνει εξίσου σημαντικά δυναμικά βήματα και στο κομμάτι της επικοινωνίας μας με τους άλλους ανθρώπους.

Είναι εξαιρετικά ωφέλιμο για να αποκτήσουμε σε μακροχρόνιο ορίζοντα έναν υγιή, σταθεροποιημένο και συνεπώς ευτυχισμένο ψυχισμό λοιπόν, απαραιτήτως να περνάμε κάποιο χρονικό διάστημα με τον εαυτό μας. Μόνον έτσι θα αισθανθούμε επιτέλους την πολυπόθητη πληρότητα – θα γεμίσει το ανεξήγητο κενό που νιώθουμε μέσα μας – και θα αρχίσουμε να κατακτάμε ένα – ένα τα επίπεδα της ευτυχίας. (Η ευτυχία, εκτός από πολλές πλευρές, έχει και αρκετά επίπεδα, όμως ίσως να μιλήσουμε για αυτή σε επόμενο κείμενο).

“Καλά όλα αυτά που μας λες, αλλά από μικρό παιδί δεν ήταν ποτέ στο χαρακτήρα μου να μένω μόνος /η, χωρίς παρέα και γι’ αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση να το ξεκινήσω τώρα, ΔΕ θέλω”…

Είναι γεγονός πως οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγουν από τις πεπατημένες οδούς των μαζών. Ένας μικρότερος αριθμός ανθρώπων, θα προσπαθήσει να ξεφύγει, αλλά θα επιστρέψει στην ασφάλειά τους λίγο αργότερα, θορυβημένοι και ανακουφισμένοι ταυτόχρονα, καθώς πήραν λάθος δρόμο για την εκπλήρωση του στόχου τους, όμως τα γνώριμα λημέρια τους, τους περίμεναν πιστά σκυλιά λες, στην επιστροφή τους.

Ο μόνος σίγουρος και σταθερός τρόπος να σταματήσουμε να βιώνουμε το κενό – ουσιαστικά τη μοναξιά – μέσα μας, είναι να περάσουμε μέσα από τη μοναχικότητα. Πρέπει να ζήσουμε στιγμές με τον εαυτό μας, αρχικά αγκαλιάζοντας οποιοδήποτε αρνητικό στοιχείο μας αποδεχόμενοι αυτού. Οφείλουμε να ξεσκεπάσουμε χωρίς δισταγμό και να διερευνήσουμε στο φως, στο δικό μας φως, όλο το φάσμα του. Να πάρουμε τα κομμάτια του και να τα ενώσουμε, να τα κάνουμε “ένα”, ν’ αρχίσουμε επιτέλους να τα ερμηνεύουμε και να τα κατανοούμε.

Κάπου εκεί, να είμαστε σίγουροι, ότι θα ξεκινήσουμε να συνειδητοποιούμε πλέον την προσωπική μας αξία, να θέτουμε υψηλά κριτήρια ποιότητας συνδιαλλαγών με ανθρώπους και, καθώς θα συνεχίσουμε να “σκάβουμε” περισσότερο μέσα στα λαγούμια τα σκοτεινά του εαυτού μας, θα κατακτήσουμε τη ζητούμενη ΑΠΟΔΟΧΗ του, πρώτα μέσα μας, και αργότερα μεταδίδοντάς τη και στους άλλους.

Τότε θα είναι η στιγμή, που δε θα υπάρξει ποτέ ξανά η αίσθηση του φόβου και της ντροπής για τα κομμάτια του εαυτού μας. Θα μπορούμε, ΘΑ ΑΝΑΖΗΤΑΜΕ “να τον ορθώνουμε απέναντί μας και να τον κοιτάμε κατάματα, απολαμβάνοντας την παρέα του, χωρίς φόβο και ντροπή για αυτό που είναι”.

ΤΟΤΕ ΛΟΙΠΟΝ, ΠΑΛΙ, θα είναι η στιγμή που δε θα νιώθουμε κενό, δε θα νιώθουμε μοναξιά ποτέ σιμά σε άλλους ανθρώπους, καθότι πλέον θα ξέρουμε με τη σιγουριά που ΕΜΕΙΣ δώσαμε, ότι το “όλον” του εαυτού μας, είναι ό, τι καλύτερο υπάρχει!

Υ. Σ. :Στον τίτλο χρησιμοποίησα τον όρο “σωστή” μοναχικότητα, καθώς υπάρχει και η μοναχικότητα με αρνητική χροιά, όταν δηλαδή την επιλέγουμε με λάθος κριτήρια, κυρίως γιατί δε νιώθουμε άνετα μαζί με άλλους ανθρώπους κι έτσι χάνουμε τον εαυτό μας και την επαφή μας μαζί του. Εκεί όμως πάλι έχουμε κοινό…παρονομαστή την αίσθηση του κενού μέσα μας, λόγω έλλειψης επικοινωνίας με τον εαυτό μας, με τελικό σημείο αναφοράς τη μοναξιά.

Εάν τώρα η μοναχικότητα αυτή λειτουργήσει θετικά λόγω διάθεσης χρόνου στον εαυτό του για εσωτερική διερεύνηση το άτομο που την επιλέγει συνειδητά όπως προείπαμε, είναι κάτι που βρίσκεται σε συνάρτηση με πολλούς παράγοντες, με πιο σημαντικά την προσωπική επιθυμία και εμπειρίες, ή την αντιληπτική και κριτική ικανότητα του ατόμου.

Κάθε χρονιά, περίπου όταν ένιωθα πως έφταναν κοντά τα γενέθλιά μου –  και λέω  “ένιωθα”  γιατί μπορεί να τα σκεφτόμουν και δύο ή τρεις μήνες νωρίτερα -, με έπιαναν συναισθήματα μελαγχολίας και θλίψης. Είχα βαθύτερα μέσα μου μιαν ανεξήγητη ανησυχία, απ’ όπου ξεπηδούσε το άγχος σιγά σιγά κι απλωνόταν σε όλο μου το είναι, χωρίς καμιά προειδοποίηση.Κάποια στιγμή που τα συναισθήματα αυτά, τείνανε να γίνουν ψυχικές καταστάσεις, αποφάσισα ν’ αντιμετωπίσω το θέμα, εντοπίζοντας την αιτία του. Η άποψη που αναφέρει ότι οι λύσεις όλων των προβλημάτων βρίσκονται μέσα μας, με βρίσκει σύμφωνη.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…

Οι άνθρωποι, όσο μεγαλώνουν, αναπτύσσουν την οξύμωρη τάση να λαχταρούν τη διαφορετικότητα , γενόμενοι ακριβώς το ίδιο με το διπλανό τους.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων, κατέτασσα τον εαυτό μου σε μια κατηγορία μόνο του, και το ίδιο έκανα και σε αυτή. Από τη στιγμή που ξεκίνησα να συνειδητοποιώ τον εαυτό μου, δε θυμάμαι ποτέ να προσπάθησα, πόσο μάλλον να πάσχισα, να ενταχθώ σε αγέλες. Υπήρχαν και φορές που μου άρεσε, ιδίως όταν ήμουν μικρότερη, να τάσσομαι απέναντι. Κι εκεί που οι άλλοι ενδεχομένως να ένιωθαν σαν τη “μύγα μέσα στο γάλα “, εγώ, ήμουν φυσιολογικά στο στοιχείο μου. Έμαθα να γίνομαι ένα με την αύρα του εαυτού μου που κυκλοφορεί στην ατμόσφαιρα, να την οικειοποιούμαι τόσο ώστε να γίνεται ένα με τα υπόλοιπα κομμάτια της προσωπικότητάς μου. Όλο αυτό ήταν ένα κομμάτι του εαυτού μου. Ήμουν εγώ. Μου άρεσε, δεν είχα κανένα πρόβλημα. Υπήρχαν βέβαια και οι φορές που λάτρευα να περνούν απαρατήρητες οι απόψεις μου, ή γενικότερα, το σύνολο του εαυτού μου, είτε γιατί έτσι ένιωθα τη δεδομένη στιγμή, είτε γιατί έπρεπε να το δω σαν  “πνευματική άσκηση” και να σωπάσω.

Οπότε μπορούσα με σιγουριά να πω πως, τη μελαγχολία δε μου την έφερνε η διαφορετικότητά μου.

Πριν συνειδητοποιήσω για τα καλά τι συμβαίνει, έπιανα τον εαυτό μου, εκνευρισμένο πολλές φορές, να προσπαθεί ν’ αναλύσει και να επεξηγήσει μια δεδομένη κατάσταση προκειμένου να “πάρει με το μέρος του” μεμονωμένα άτομα.

Δεν είχα πρόβλημα με τη διαφορετικότητά μου, ποια ανάγκη μου προσπαθούσα να καλύψω τάσσοντάς τους με τη σύμφωνη γνώμη μου;

Οι ενέργειες, οι συμπεριφορές και οι πράξεις μας, έχουν πάντα ένα είδος κόστους, ένα τίμημα. Ίσως λοιπόν, να καλούμουν να πληρώσω το τίμημα της διαφορετικότητάς μου, με έλλειψη επικοινωνίας… με μοναξιά… Μοναξιά… Μεγάλη κουβέντα, θα μας πάρει πολύ χρόνο για να καλύψουμε την έννοιά της, η οποία κάλυψη θα πρέπει να γίνει σε ξεχωριστό κείμενο.

Χρόνο με το χρόνο, αποσυνδέομαι αργά από τους συνηθισμένους τρόπους αντιμετώπισης των εννοιών – στην προκειμένη περίπτωση τα γενέθλια – που έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι.

Έπαψα να ταυτίζομαι με τις τυπικές ευχές για  “πολλά χρόνια“, “υγεία“, “φώτιση”  κι ένα σωρό άλλες καρικατούρες κατ’ εμέ, που μόνο συναισθήματα αμηχανίας και πλήξης μπορούσαν μέσα μου να γεννήσουν… Αποσυνδέθηκα κι από την αόρατη πίεση, που θέλει την ημερομηνία των γενεθλίων σου να νιώθεις περίφημα, ν αστράφτεις απ’ την ομορφιά και φυσικά να βγεις να το… γιορτάσεις σε κάποιο δημοφιλές και κατ’ επέκταση πολυσύχναστο στέκι. Για μένα, όλ’ αυτά δεν ήταν παρά ένας  “δηθενισμός“.

Κάποιες φορές νιώθω να βουλιάζω με την πλάτη σ’ ένα τοίχο από νερό, που μόνο εγώ μπορώ να δω, με την προσοχή στραμμένη στα άτομα που απαρτίζουν το εκάστοτε κοινωνικό μου περιβάλλον.

Τ’αυτιά μου περνάνε στην απέναντι άκρη, τα βουητά που φτάνουν σε μένα, δεν έχουν ιδιαίτερο απόηχο πλέον.

Οι μορφές τους ένα ασαφές όριο, θάβονται για τα καλά ως απεικάσματα, στα κατάβαθα της ψυχής μου.

Οι μάζες των συστημάτων λοιπόν, μας πληροφορούν πως τα γενέθλιά μας, είναι συνυφασμένα με τις ευχές για εμάς, τα δώρα, τα πάρτυ, τα κεράσματα… και να που, αποκομμένη και ασφαλής στο προσωπικό μου περιβάλλον, έχω βαλθεί να επαληθεύσω την ισχύ τους.

Τι σημαίνουν για μένα τα γενέθλια;

Τα γενέθλια μετράνε τη χρονολογική μας ηλικία. Ίσως κάποια αόρατη κι ακατανόητη δύναμη, να μας υποχρεώνει να τη θυμόμαστε, ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Μία δύναμη έξω από μας, έξω από τα όρια του δικού μας ελέγχου, κι ακατανόητη ακριβώς γιατί είναι δυστυχώς – ή ευτυχώς – αδύνατον να την κατανοήσουμε. Η υποχρεωτική τους θύμιση λοιπόν, για εμένα, είναι μνήμη θανάτου.

Η ψυχολογία του εορτασμού

Πίσω απ’ τη συνηθισμένη αντιμετώπιση των γενεθλίων, κρύβεται ο ανθρώπινος εγωισμός που αναπόφευκτα μας έσπρωξε στην ενασχόληση αποκλειστικά με το εγώ μας. Θεωρούμε τόσο σημαντικό τον εαυτό μας, ώστε βαλθήκαμε να τον τιμήσουμε, να τον αναδείξουμε ακόμα και μέσα από τα γενέθλιά μας. (Όλοι έχουμε γενέθλια, γιατί είναι τόσο εκπληκτικό, ώστε να πρέπει να το γιορτάσουμε;!) Η θεωρία μας αυτή, δεν είναι λανθασμένη, ο εαυτός μας, ΕΙΝΑΙ σημαντικός, τυγχάνει όμως, να μην είναι ο μόνος που έχει σημασία.

Αν και στη φθορά του σώματός μας, προστέθηκε ένας ακόμη χρόνος, στην καλύτερη περίπτωση, αρκούμαστε στην επιφανειακή αυτή διαπίστωση. Είναι κάπως σα ν ‘ αρνούμαστε να θυμηθούμε ότι η φθορά, το γήρας, μας οδηγεί προς το τέλος του δρόμου της ζωής μας.

Η λειτουργία των γενεθλίων μας θα έπρεπε να είναι η στιγμή της επαλήθευσης όλων όσων έχουμε ή δεν έχουμε κάνει στη μέχρι τώρα ζωή μας για να μειώσουμε, ή και να σβήσουμε όλα τα κακώς κείμενα του χαρακτήρα μας. Επιπλέον όλο αυτό θα μας βοηθήσει να ελιχθούμε ευκολότερα στα δύσβατα μονοπάτια που κρύβει η ζωή μας.

Η φθορά του σώματος προχωρά κάθε στιγμή που περνάει και είναι εκεί για να μας φέρνει στο νου το γεγονός του θανάτου μας.

Ο θάνατος του φθαρτού σώματος των ανθρώπων είναι επικείμενος, είτε πρόκειται να συμβεί σε ένα χρόνο είτε σε εβδομήντα και πλέον.

Μην παραβλέπουμε το πιο δεδομένο γεγονός της ζωής μας, χωρίς βέβαια να στεκόμαστε μόνο σε αυτό.

Δε χρειάζεται να πιστεύουμε στην ύπαρξη ενός Θεού για να μεριμνήσουμε για τη συμπεριφορά, τις ενέργειες και συνεπώς την ψυχοσωματική μας κατάσταση την ώρα του θανάτου μας. Ένας σωστός, ηθικός τρόπος ζωής μας δίνει φτερά για να πετάμε ευτυχισμένοι όπου εμείς θέλουμε, κάθε μας ημέρα.