Ο σκύλος

Το σιωπηλό τοπίο της επιστροφής με οδηγούσε ένα παραπάνω στην συγκέντρωση στον εαυτό μου. Συνηθίζω να ταυτίζομαι σχεδόν εξολοκλήρου με τα συναισθήματά μου, νιώθοντας δέος για αυτά.

Τα συναισθήματα είναι ένα κουβάρι ολόκληρο από κατηγορίες. Χρειάζεται πολύ σθένος και θάρρος για να καταπιαστείς με δαύτα. Να μάθεις να τα «παραδέχεσαι» και να τα χειρίζεσαι, «παίζοντας μαζί τους», ώσπου στο τέλος να μην μπορείς παρά να τ’ αποδεχτείς. Όσο πιο νωρίς το καταλάβεις, τόσο το καλύτερο, εφόσον απ’ τον εαυτό σου δεν γίνεται να κρυφτείς και να ξεφύγεις. Αν προσπαθήσεις να πας κόντρα στην φύση σου, θα σε κυνηγάνε οι Ερινύες μια ζωή, μέσ’ από «συναισθηματικά κενά» και «μοναξιές», ρίχνοντας στα Τάρταρα την προσωπική σου αξία με τρόπο ύπουλο, κι ακριβώς ύπουλο γιατί τον πέρασες για σιωπηλό.

Κάπου στην μέση της διαδρομής, διέκρινα από κάποια απόσταση μια παρέα εφήβων – τρία αγόρια και ένα κορίτσι-, που συνομιλούσε σε έντονους τόνους.Το κορίτσι μόλις με αντίκρυσε σταμάτησε απότομα την κουβέντα της, κι άρχισε να με κοιτάει ασκαρδαμυκτί , φαινόταν σαν να ξεκίνησε να την απασχολεί κάτι. Ένιωσα λίγη ντροπή, καθώς δεν μου αρέσει να με παρατηρούν λεπτομερώς και συνέχισα τον δρόμο μου, ενώ εκείνοι κοντοστάθηκαν , χαμηλώνοντας τους τόνους τους. Κατόπιν, ξεκίνησαν να κατευθύνονται απότομα με βήμα ταχύ προς το μέρος μου, κρατώντας μια απόσταση «ασφαλείας» και προκαλώντας αρκετή οχλαγωγία με τις φωνές τους. Είναι αρκετές οι φορές που γίνομαι «στόχος» για τον κόσμο και με κοιτάει δίχως τακτ, έως και περίεργα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, – όπως και σε πολλές άλλες-, υπέθεσα πως το μήκος των μαλλιών μου έκαναν εντύπωση στην μικρή και πρότεινε στους υπόλοιπους να με ακολουθήσουν για λίγο, ίσως για να τα δει καλύτερα, ή για κάποιον άλλο λόγο που εμένα μου διέφευγε. ( Μερικοί /ες μπορεί να πείτε ότι έφταιγε ο τρόπος που βάδιζα, ωστόσο σας διαβεβαιώνω ότι με κάποιον τρόπο είχα καταφέρει να περπατάω κομψά παρά το πρόβλημά μου 😊, άρα δεν ήταν κάτι το αξιοπρόσεκτο).

Καθώς η εφηβική παρέα με απάλλαξε επιτέλους από την θορυβώδη παρουσία της, το σώμα και το μυαλό μου σουβλίζονταν πλέον στην δίνη της οστεοπόρωσης, κάνοντας επιτακτική την ανάγκη να σχεδιάσω στο εγγύς μέλλον ένα πρόγραμμα θεραπείας της ηλιοφοβίας , τ’ οποίο θα ακολουθούσα με συνέπεια, προκειμένου να θεραπεύσω κατ’ επέκταση την οστεοπόρωση.

Σχετικά με την εξάλειψη φοβιών-ιδεοψυχαναγκασμών

Το πρώτο βήμα για την εξάλειψή τους, είναι όπως ενδεχομένως να έχετε πληροφορηθεί, η αναγνώριση και η αποδοχή τους. Στην συνέχεια , μπορείτε να κάνετε μια διεξοδική, σχοινοτενή συζήτηση με τον εαυτό σας , όπου θα αναλύσετε πλήρως την κατάσταση που βιώνετε και ταυτοχρόνως και τον ιδεοψυχαναγκασμό που την προκάλεσε. Όσο περισσότερα γνωρίζουμε για κάποιο θέμα, τόσο πιο εύκολο αλλά και πιθανό είναι ν’ απαλλαγούμε από αυτό.

Βήμα✌️

Στην συνέχεια, θα πρέπει να καθησυχάσετε τον εαυτό σας πείθοντάς τον πως δεν υπάρχει περίπτωση να μην καταφέρετε να αμβλύνετε , και γιατί όχι έως και να εξαλείψετε από την ζωή σας, την καθημερινότητά σας, τον ιδεοψυχαναγκασμό που σας βαραίνει, χωρίς (ιδιαίτερο) άγχος.

Η δύναμη της συνήθειας (Βήμα 3)

Κι επειδή ένα μεγάλο μέρος των ιδεοψυχαναγκασμών , όπως και η καθημερινότητά μας, έχει τις βάσεις του στις συνήθειες, το επόμενο βήμα είναι ν’ αλλάξουμε κάτι, εκείνο για παράδειγμα που μας φαίνεται πιο εύκολο, τ’ οποίο σχετίζεται με την φοβία μας. Στην αρχή μπορεί να δυσκολευόμαστε να το αλλάξουμε, ωστόσο, πρέπει να μας πιέσουμε λιγάκι εφαρμόζοντάς την και παρά την θέλησή μας, και να είμαστε σίγουροι/ες ότι αργότερα θα «κάνουμε κτήμα μας » την καινούργια συνήθεια, κι η δυσκολία που αντιμετωπίζαμε θ’ αποτελεί παρελθόν.

Για σχολαστικούς

Ο εγκέφαλος δεν ξεγράφει παλιές συνήθειες. Ο μόνος τρόπος για να εδραιωθεί κάποια άλλη στην θέση της παλιάς, είναι να την αντικαταστήσουμε με μια καινούργια.

Ας το κάνουμε πρόβα με ένα χειροπιαστό παράδειγμα

Καθώς όλα γίνονται πιο κατανοητά με απτά παραδείγματα, ας το εφαρμόσουμε στην ηλιοφοβία. Μια ενέργεια- συνήθεια που θα μπορούσε να γίνει, θα ήταν να βγαίνουμε στον ήλιο δεκαπέντε λεπτά νωρίτερα από τον χρόνο που είχαμε θέσει ή να βάλουμε λιγότερη ποσότητα αντιηλιακού στο δέρμα μας από αυτήν που βάζαμε πρωτύτερα. (Εγώ πλέον έφτασα στο σημείο να μην βάζω ΚΑΘΟΛΟΥ! Πριν βιαστείτε να μου πείτε ότι είμαι λάθος, σας υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή σε μελλοντική ανάρτηση, θα εξηγήσω τι εννοώ και πώς το κατόρθωσα). Αυτές οι κινήσεις, σιγά- σιγά θα εδραιωθούν και θα δώσουν το έναυσμα ν’ αλλάξει με την μορφή ντόμινο καθολικά η στάση μας απέναντι από την εκάστοτε φοβία.

Επόμενο βήμα (4)

Εφόσον νιώσουμε οικειότητα και άνεση με την εισαγωγή της καινούργιας μας ενέργειας στην καθημερινότητά μας , μπορούμε να προβούμε σε επόμενες τροποποιήσεις, σχετικές με τον ψυχαναγκασμό μας. Αυτή η διαδοχική κλιμάκωση τροποποιήσεων, θα φέρει την πολυπόθητη εξάλειψή του.

Ο σκύλος

Είναι φορές στην ζωή που την ώρα που πας να παραιτηθείς από την προσπάθεια, έρχεται σαν από «μηχανής θεός» εκείνο το γεγονός που έχεις περισσότερο ανάγκη για ν’ ανασυγκροτηθείς και να συνεχίσεις απερίσπαστος/η.

Είχε αρχίσει να με πιάνει ένας μικρός πανικός, καθώς οι πόνοι έγιναν έντονα διαξιφιστικοί και με δυσκόλευαν να βαδίσω, όσο κι αν είχα τροποποιήσει τον τρόπο που βημάτιζα. Κι ενώ κατόπιν αυτού, σκεφτόμουν να βάλω στην αναμονή το θέμα της εξάλειψης της ηλιοφοβίας προς το παρόν και να το ασχοληθώ ξανά έπειτα από τις εξετάσεις, παίρνει το μάτι μου φευγαλέα ένα σκυλί που του έλειπε ένα μπροστινό πόδι, ολόκληρο. Έτρεχε σαν παλαβό αρκετές δεκάδες μέτρα μακριά μου . Ξάφνου, σταμάτησε γύρω στα πενήντα μέτρα πλάγια μπροστά μου, κι ήταν λες κι έστριψε προς τα πίσω το κεφάλι του μόνο και μόνο για να με κοιτάξει, με ένα βαθύ, διαπεραστικό βλέμμα και την γλώσσα έξω, καθώς είχε μάλλον κουραστεί από την τρεχάλα.

Εγώ στο μεταξύ, είχα εκπλαγεί, και παρακολουθούσα τις κινήσεις του σκύλου με ενδιαφέρον , άλλωστε, ήταν σαν να με κοίταξε για να μου πει « Με βλέπεις; Κοίτα λοιπόν τώρα, τι μπορώ να κάνω» και πραγματικά: Το ίδιο απότομα που σταμάτησε, ξεκίνησε πάλι το τρέξιμο, μαζί με έναν αρτιμελή σκύλο ,τον οποίο συναγωνιζόταν άνετα, κάνοντας μάλιστα συχνά πυκνά σβούρες γύρω από τον εαυτό του. Ένιωσα δέος για το συμβάν, θαύμασα το σκυλί και ένιωσα ντροπή για τον τρόπο σκέψης μου. Ευτυχώς όμως, έκανα την σύνδεση αμέσως, έχω μάθει ν’ αξιοποιώ ίσως την κάθε πληροφορία που λαμβάνω έξοθεν εμού . Όχι, δεν είχα δικαίωμα παραίτησης. Αν το σκυλί που έχασε το πόδι του από την ρίζα, «δεν το έβαλε κάτω» , δεν έπρεπε ούτε εγώ να το κάνω. ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΟΤΑΝ να το κάνω, αφού μπορούσα να ανταπεξέλθω, έστω και με πίεση. Η ζωή με ήθελε «μάρτυρα» τούτου του συμβάντος, και δεν μου έστεκε να το θεωρήσω τυχαίο. Πρέπει πάντοτε να δίνουμε την τελευταία ρανίδα του νου, του σώματος και της ψυχής μας στην προσπάθεια. Πρέπει κάθε στιγμή να μας διακατέχει η φιλοσοφία του «έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα» , για να έχουμε ήσυχη την συνείδησή μας.

Σημείο εστίασης

Είναι πολύ θετικό να εκπαιδευτούμε έτσι ώστε να αξιοποιούμε τα εξωτερικά ερεθίσματα του κοινωνικού περιβάλλοντός μας με τον κατάλληλο για εμάς τρόπο. Αυτό μπορεί να συμβεί σιγά- σιγά , όταν θα μάθουμε να παρατηρούμε τα κοινωνικά κυρίως γεγονότα και να τα συνδέουμε με προσωπικά μας ζητήματα, προσπαθώντας να καταλάβουμε την ενδεχόμενη μεταξύ τους σχέση. Χάρη σε αυτή την άσκηση, θ’ αποκτήσουμε σε βάθος ενός χρονικού διαστήματος μια ικανότητα βαθύτερης, πιο ουσιαστικής αντίληψης των πραγμάτων, πέρα από την επιφάνειά τους. Ας γίνει η πρόκλησή μας!

«Δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω»

Τις επόμενες ημέρες, κατά παράξενο λόγο,συναντούσα καθημερινά, στο ίδιο σημείο, εκτός από αυτό το σκυλί, κι ένα ακόμα που είχε χάσει το ίδιο πόδι. Το εξέλαβα ως μια αιτία που δεν θα με άφηνε να λησμονήσω την υπόσχεσή μου. Το δεύτερο -αυτό- σκυλί, ήταν πιο ήπιων τόνων, ωστόσο αρκετά δραστήριο. Συνοδευόταν από μια κυρία προχωρημένης ηλικίας, που το επιτηρούσε από αρκετά μακρινή απόσταση. Το σκυλί έδειχνε ικανοποιημένο , ευχαριστιόταν το παιχνίδι στο χορτάρι και στις μικρές, χωμάτινες ανηφοριές.

Το παρατηρούσα από μακριά για πολλή ώρα, ώσπου η συνοδός του με αιφνιδίασε, καθώς στράφηκε εξαπίνης προς τα πίσω και με κοίταξε έντονα . Σαν να αισθάνθηκε ότι είχα προσηλωθεί στον σκύλο της , παρά την μεγάλη απόσταση που μας χώριζε. Ήρθα σε αμηχανία όπως ήταν εύλογο, κι ενδεχομένως να είχα ένα απολογητικό ύφος «συγγνώμης» δίχως να το συνειδητοποιώ, γιατί την θέση του σοβαρού της ύφους, πήρε ένα ζεστό χαμόγελο. Ευτυχώς δεν έδειξε να πειράχτηκε, έδειξε κατανόηση…

Εντούτοις , ένιωσα μεγάλη ταπείνωση για την συμπεριφορά μου. Έγινα αδιάκριτη, και κανένα πρόσχημα « κοινωνικής παρατήρησης και μελέτης» που προφασίστηκα στον εαυτό μου για να με δικαιολογήσω ώστε να το πράξω ήσυχη δεν αλλάζει. Γιατί σας το αναφέρω αυτό;! Γιατί έκανα αυτό ακριβώς που κατηγορώ στους άλλους, ότι δηλαδή με κοιτάνε έντονα στον δρόμο, με αδιακρισία οι περισσότεροι, λες κι έχω πάνω μου κάτι το αξιοπερίεργο. Τον πρώτο καιρό που αντιλήφθηκα το εν λόγω φαινόμενο, ήμουν ιδιαίτερα ενοχλημένη, έως και θυμωμένη. Προϊόντος του χρόνου, ερμηνεύοντας την συμπεριφορά τους, τους δικαιολόγησα εν μέρει κι ο θυμός μειώθηκε, έως κι εξαφανίστηκε. Ερχόμενη στο σήμερα, μπορώ να δηλώσω με βεβαιότητα, πως εννιά στις δέκα φορές, όταν με παρατηρούν στον δρόμο παραμένω ήρεμη, παρά το γεγονός ότι νιώθω άβολα!( Πού θα πάει, θα το πιάσουμε κάποια στιγμή και το δέκα! Πιθανόν ν’ αναρωτηθείτε πώς γνωρίζω ότι με παρατηρούν οι άνθρωποι στον δρόμο:α) Σχολιάζουν το άτομό μου δημόσια ή κάνουν σβούρες γύρω από τον εαυτό τους [κυρίως παιδιά, ναι, συμβαίνει ακόμα και αυτό] β) Μου το αναφέρουν τα άτομα που είναι μαζί μου γ) Τους πιάνει το οπτικό μου πεδίο ή μπορεί φευγαλέα να τους κοιτάξω κι εγώ. Δεν συνηθίζω να κοιτάζω πολλή ώρα, το θεωρώ αγενές.

Τροφή για σκέψη (Άσκηση)

ΕΣΕΙΣ;! Ποια ενοχλητική συμπεριφορά εκδηλώνετε στους άλλους ενώ όταν την υιοθετούν εκείνοι σας θυμώνει και την κρίνετε αρνητικά;!

Συνεχίζεται…