( Το συγκεκριμένο κείμενο είναι περισσότερο βιωματικού χαρακτήρα και παράθεσης διατροφικών συνηθειών, καθώς μου το ζητάτε πάρα πολύ συχνά, εντούτοις έχω την πεποίθηση πως οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει ως όφελος για την πνευματική μας αφύπνιση, αρκεί να εκπαιδευτούμε στην αξιοποίηση των ερεθισμάτων-πληροφοριών που λαμβάνουμε)

Το παιδί

Δεν συνηθίζω να πραγματοποιώ αγορές τροφίμων από τα super-market, κι ετούτο συνέβη δίχως να το συνειδητοποιήσω ιδιαίτερα. Η αποστασιοποίησή μου από αυτά, έγινε σιγά-σιγά και τώρα τρία έτη -τον Μάιο που συνέβη η ιστορία ήταν περίπου τρία, τώρα έχουν φτάσει τα τριάμισι- μετά την αλλαγή 180° που έχω κάνει στην διατροφή μου, είναι σχεδόν πλήρης. Έτσι λοιπόν από τρόφιμα, αγοράζω μόνο ανά αραιά διαστήματα, κατεψυγμένα λαχανικά ή την αγαπημένη μου φάβα σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις, καθόσον η γεύση της συγκεκριμένης με ικανοποιεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη στην αγορά, ενώ εξαιρετικά σπάνια, κάποιους ξηρούς καρπούς -πάντα ωμούς και ανάλατους- ή μαύρες κορινθιακές σταφίδες χωρίς θειάφι. Φρούτα και λαχανικά επίσης δεν αγοράζω, ίσως να αγοράσω μια φορά τον χρόνο, εφόσον τα πουλάει πολύ ακριβότερα από τους μανάβηδες και τις λαϊκές).

Μπορεί να θεωρείτε ανούσια όλα αυτά που προείπα, ωστόσο δεν είναι. Κατά την γνώμη μου πάντα, είναι άκρως σημαντικό να ενισχύουμε με τον οβολό μας μικρούς παραγωγούς, για τους οποίους μάλιστα είμαστε πιο βέβαιοι/ες για την ποιότητα των προϊόντων τους .

Μπαίνοντας στο κατάστημα, έμεινα για κάποιο χρονικό διάστημα στην μαναβική, παριστάνοντας ότι ενδιαφέρομαι να ψωνίσω, ενώ στην πραγματικότητα απλώς σύγκρινα την ποιότητα και την τιμή των φρούτων και λαχανικών με αυτών που ψωνίζω. Ταυτόχρονα με εμένα ήταν εκεί μια γιαγιά με την εγγονούλα της , πρέπει να ήταν περίπου οχτώ ετών. Είχε στρέψει εξολοκλήρου την προσοχή της σε μένα, κι αφού με «σκανάρισε», άρχισε να παρατηρεί τις κινήσεις μου και μέχρι ενός σημείου, να τις πράττει εξίσου. Άρχισα να αισθάνομαι άβολα, σκέφτηκα πως θα της είχαν κάνει εντύπωση τα μαλλιά μου -κόντευαν να φτάσουν τα γόνατα- και προσπάθησα να μην δίνω σημασία, καθώς κάτι τέτοια συμβάντα με κάνουν (να φαίνομαι) νευρική.

Εκτός όμως από αυτό, μπορούμε να συλλογιστούμε -κι εγώ το έκανα σ’ ένα βαθμό, εφόσον έχω εξασκηθεί σε αυτό τον τρόπο σκέψης- το εξής:

Μια πολύ καλή ευκαιρία να διευρύνουμε την αντίληψή μας ακολουθώντας την εν λόγω διαδικασία:

Είναι τελείως δική μας ευθύνη η επιλογή της αντίδρασης -του συναισθήματος- που θα νιώσουμε από την συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων απέναντί μας. Μπορούμε να τους επιτρέψουμε να μας στενοχωρήσουν, να μας εκνευρίσουν, να μας αγχώσουν, να μας θίξουν, αλλά και να μας αφήσουν παγερά αδιάφορους ή και να μας χαροποιήσουν. Είναι στο δικό μας χέρι να εκλάβουμε την συμπεριφορά τους κατά τρόπο που «συμφέρει» την ψυχική μας γαλήνη. Άρα, στην προκειμένη περίπτωση, ένας πολύ θεμιτός τρόπος σκέψης, θα ήταν πως η μικρή δεν το έκανε γιατί ήθελε να με ενοχλήσει παραβιάζοντας προσωπικά μου δεδομένα, αλλά γιατί ίσως είχα κάτι που της τράβηξε την περιέργεια. Άλλωστε, πόσο λογικό ήταν να ξεσυναιρίζομαι ένα παιδί οχτώ περίπου χρόνων;!

Φυσικά, θα ήταν δυνατό να κάνουμε κι άλλες σωστές σκέψεις σε αυτήν ή σε άλλες περιπτώσεις, ωστόσο δεν γίνεται να αναφερθούν όλες. Το ζητούμενο ήταν ν’ αναφερθεί ένα παράδειγμα για να κατανοήσετε πληρέστερα τι θέλω να πω και να το πράττετε εξίσου σε ανάλογες καθημερινές καταστάσεις.

(Και τώρα η συνέχεια της ιστορίας)

Θεώρησα πως αν αλλάξω διάδρομο, θα σταματήσει η παρακολούθηση. Κατευθύνθηκα στους καταψύκτες, που βρίσκονταν στο πίσω μέρος του καταστήματος, μαζί με τα ξηροκάρπια, κι αφού μου αρέσει να περιεργάζομαι τα τρόφιμα, κοντοστάθηκα γι’ αρκετή ώρα στο σημείο. Τσουπ! Να σου κι η μικρή με την γιαγιά της, σχεδόν αμέσως μετά από μένα. Stalker! « Ρε πού έμπλεξα!», σκέφτηκα. Στο μεταξύ να κοιτάζει τι πιάνω και τι αφήνω, τι βάζω στο καλάθι ή δεν βάζω ανελλιπώς. Η αλήθεια είναι ότι πολύς κόσμος -και οι ταμίες- στο super παρατηρεί το περιεχόμενό του, και κάποιες φορές το σχολιάζει και δυνατά. Τους κάνει εντύπωση ίσως, επειδή εκεί οι περισσότεροι το γεμίζουν με προϊόντα εργαστηρίου, δημιουργήματα από ανθρώπινο χέρι, που λανθασμένα, ωστόσο εσκεμμένα, ονομάστηκαν τρόφιμα, αλλά ουδεμία σχέση με την θρέψη του ανθρώπινου σώματος έχουν.

Έφτασα στα ταμεία αρκετά νωρίτερα από την «καταδιώκτριά» μου, έπρεπε όμως να περιμένω, καθότι είχε κάποιους πελάτες ήδη στην αναμονή. Υπέθεσα πως δεν επέλεξε τυχαία το ταμείο όπου στεκόμουν. Βρισκόταν ακριβώς από πίσω μου.

Κοιτάξαμε και οι δύο τα ψώνια μας. Εγώ μονάχα μια κατεψυγμένη σαλάτα κι εκείνη με την γιαγιά της το μισό σούπερ μάρκετ. Εντάξει, θα μου πείτε ότι ψώνισαν για οικογένεια, ή για πολλές ημέρες. Ωστόσο, οι φυσικές και φυτικές τροφές ήταν ελάχιστες. Τα κυρίως προϊόντα ήταν αναψυκτικά, πατατάκια, γαριδάκια, σοκολάτες, μακαρόνια, τυριά και σαλάμια απ’ το τυροκομικό τμήμα ή όπως το λένε τελοσπάντων, ψωμιά χιλιοεπεξεργασμένα άθλιας ποιότητας, κατεψυγμένες πίτσες, άθλια ψοφίμια σε συσκευασίες που τα βάφτισαν για να κατευνάσουν τις συνειδήσεις «κρέατα», τυποποιημένα γιαούρτια από εκκρίσεις ζώων που υπόσχονται υγεία και τελικά μόνο αυτήν δεν προσφέρουν.

Αλήθεια, θα ήθελα πολύ να μου πείτε, πόσο φυσιολογικό είναι να τρέφεστε με τις εκκρίσεις και τα παράγωγα ενός άλλου είδους ( ζώου);!

Ήταν Μάιος και οι φυσικές- φυτικές τροφές που είχαν επιλέξει, ήταν όλο κι όλο μια μισογεμάτη σακούλα μήλα starken και λίγα λεμόνια. Τις λυπήθηκα, ειδικά το παιδάκι. Μα ούτε καν κάποιο άλλο φρούτο εποχής δεν είπαν να πάρουν. Έστω κι από το super, από το τίποτα καλύτερο θα ήταν.

Καθώς χανόμουν στις σκέψεις μου για το πόσο ευλογημένη ένιωθα που έμαθα έστω και αργά την αξία που έχει το ποιόν της τροφής κι η ποσότητά της στην υγεία μας, πιάνει το μάτι μου την μικρούλα να έχει κρεμαστεί από την άκρη του καροτσιού, με στραμμένο το βλέμμα της σε μένα, κοιτώντας με έντονα στα μάτια, έμοιαζε χωρίς υπερβολή, να χανόταν σε αυτά.

Είχα βιώσει στο παρελθόν ανάλογες καταστάσεις με παιδιά. Οι απαντήσεις που μου είχαν δώσει ως εξήγηση στην παρακολούθηση με είχαν αφήσει έκπληκτη, λόγω της ευθύτητάς τους. Ωστόσο εκείνη την στιγμή αδυνατούσα να βρω τι ήταν αυτό που της τράβηξε την προσοχή, καθώς ναι μεν αρχικά είχα υποθέσει πως ήταν τα μαλλιά μου, αλλά δεν έβλεπα να τα δίνει και πολλή σημασία. Παρότι είχα αποδεχτεί την κατάσταση στην οποία με είχε φέρει η οστεοπόρωση, δεν θεωρούσα ότι απέπνεα ελκυστική αύρα. Ίσως απλώς το ότι φαινόμουν εντάξει, «συμφιλιωμένη» με τον εαυτό μου, ήρεμη, να ήταν κάτι αξιοπρόσεκτο για εκείνη. Θέλοντας λοιπόν να λύσω την απορία μου, την ρώτησα με εύθυμο τρόπο αν αυτό που κοίταζε ήταν τα μαλλιά μου. Χωρίς δισταγμό, κάνοντας μια γκριμάτσα και μια κίνηση με όλο της το σώμα είπε: «Όοολο σου το σώμα!»

Τι μπορούμε να κρατήσουμε προς όφελος της πνευματικής μας εξέλιξης από αυτή την ιστορία

Καθώς ήμουν αρκετά εκπαιδευμένη στην αποδοχή δύσκολων καταστάσεων, ήταν ευνόητο ότι θα προχωρούσα πιο εύκολα στην εξεύρεση επιμέρους πρακτικών λύσεων, προκειμένου να επιλυθεί το τελικό πρόβλημα , δηλαδή η οστεοπόρωση.Βρήκα λοιπόν ένα κομψό στυλ να περπατάω, ούτως ώστε να μην προκαλώ πόνο στην λεκάνη αλλά και να είναι αποτελεσματικό στην μετακίνηση.( Δεν αισθανόμουν αμήχανα με το θέμα μου , απλώς ήθελα να αποφύγω αδιάκριτα βλέμματα). Δεν αναρωτήθηκα διόλου πώς φαίνομαι στους γύρω, δεν με απασχολούσε να φαίνομαι «εντάξει» ή τελοσπάντων «φυσιολογική» για να μην τσαλακωθεί η εικόνα μου. Ήμουν αυτή που ήμουν και δεν με ενδιέφερε ν’ απολογηθώ σε κανένα. Ένιωθα πραγματικά καλά μέσα σε όλο αυτό και από ό, τι αποδεικνυόταν τώρα , έβγαινε προς τα έξω.

Όταν άκουσα την φράση αυτή από το στόμα του κοριτσιού, θυμήθηκα αμέσως τις κουβέντες που μου έλεγε η μάνα μου περί του θέματος αυτού. Είχε απελπιστεί τελείως και ως εκ τούτου της ήταν αδύνατον να το διαχειριστεί . Ήταν αρκετά ανήσυχη και αρκετές φορές όταν με έβλεπε να δυσκολεύομαι αρκετά, αντιμαχόταν μαζί μου λέγοντάς μου ότι με καταστρέφω διότι το αντιμετωπίζω με λάθος τρόπο. Εξεπλάγην όταν μου εκμυστηρεύτηκε πως αμφέβαλε για την πιθανότητα αποδοχής μου από το κοινωνικό περιβάλλον. Κρατούσα σχεδόν πάντα την ψυχραιμία μου και σε ήρεμο τόνο την διαβεβαίωνα πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει – το είπε και η μικρή στο κατάστημα εντέλει- και πως θα έπρεπε να είναι χαρούμενη και περήφανη που παρά την δυσκολία, έμεινα όρθια, δυνατή και ήρεμη προκειμένου να την αντιμετωπίσω, κι όχι να παραπονιέται γιατί μας βρήκε ένα πρόβλημα. Της είπα επίσης πως τα πρόβληματα είναι για τους ανθρώπους, δηλαδή και για εμάς, και πως αφού εγώ επέλεξα τον συγκεκριμένο τρόπο να επιλύσω το ζήτημα που προέκυψε, -μόνη μου, χωρίς ιατρούς και χάπια, θα εξηγήσω στο τέλος της ανάρτησης το πώς και το γιατί-, οφείλει να το αποδεχτεί κι αν θέλει να το στηρίξει. Και τέλος της είπα πως δεν θέλω να υπάρχει αντίλογος γιατί δεν έχει κανένα δικαίωμα να μου μαυρίζει την ψυχή χωρίς να υπάρχει αιτία.

Όπως είδατε ο αρνητισμός -δεν έχει σημασία που ήταν ακούσιος– της μητέρας μου δεν με επηρέασε. Η αυτοπεποίθησή μου διατηρήθηκε κι αυτό γινόταν αντιληπτό από το κοινωνικό μου περιβάλλον. Έτσι, ακόμα κι αν η μητέρα μου έβλεπε άθελά της μόνο την «κατάντια» μου από τα ζόρια,η αποδοχή, η αυτοπεποίθηση που με έκαναν να νιώθω καλά στα παπούτσια μου και να μην «πέφτω ψυχολογικά», με έκαναν στα μάτια της μικρής πρότυπο! «Α ρε μάνα», σκέφτηκα την ώρα εκείνη που άκουσα την φράση από την μικρή, « πού είσαι ν’ ακούσεις… Μοντέλο την βλέπουνε την κόρη σου, χαμπάρι δεν παίρνουν ότι νοσώ… Γιατί στο είπα, εγώ θα την πατάξω (την οστεοπόρωση) και το κάνω ήδη».

Μάθημα ζωής

Η αποδοχή, η ψυχραιμία κι η αυτοπεποίθηση μπορούν να αποδειχθούν μοναδικά ερείσματα στις δύσκολες καταστάσεις της ζωής μας και να κάνουν την νύχτα μέρα, το αδύνατο δυνατό. Τα συγκεκριμένα χαρίσματα δεν επιτρέπουν σε κανένα να ρίξει, έστω κι άθελά του, όπως η μητέρα μου, την προσωπική μας αξία , κλονίζοντας την ταυτότητά μας. Οι μόνοι υπεύθυνοι να ορίσουμε την αξία μας, είμαστε εμείς. Αν κάποιος μας την ρίξει, η ευθύνη βαραίνει εμάς και πάλι, εφόσον ΕΜΕΙΣ του το επιτρέψαμε.Αν εμείς αποδεχτούμε τον εαυτό μας , θα μας αποδεχτούν κι οι άλλοι. Παραδείγματος χάρη εγώ αποδέχτηκα τον εαυτό μου και με αποδέχτηκε ΚΑΙ το παιδί.Αν δεν μας αποδεχτούν, μάλλον κάτι έχουμε κάνει λάθος εμείς. Δεν έχετε λοιπόν παρά να το εφαρμόσετε στα δικά σας προβλήματα, καθημερινά και μη.

Έτσι για την ιστορία, σήμερα η οστεοπόρωση αποτελεί για εμένα παρελθόν, εφόσον μπορώ να κάνω ό,τι έκανα και πριν την αποκτήσω. Την ξεπέρασα μόνη μου, χωρίς ιατρική βοήθεια και χωρίς φαρμακευτική αγωγή.

Ίσως να σας πέρασε από το μυαλό…

Ενδεχομένως να σκεφτήκατε ότι δεν είναι δυνατόν να έσπασα την λεκάνη και να περπατώ, έστω και με δυσκολία. Ότι αν ήταν όντως έτσι τα πράγματα, θα ήμουν κλινήρης. Ωστόσο, ο χαρακτήρας μου ήταν πάντα τέτοιος που όποιο πρόβλημα υγείας και να μου προέκυπτε, δεν άφηνα να φανεί ιδιαίτερα, ως «σκληρό καρύδι» που ήμουν. Για να καταλάβετε τι εννοώ ενδεικτικά αναφέρω κάποια από αυτά:

α) Όταν ήμουν 13 ετών, είχε βγει η ωλένη στον καρπό μου. Δεν έβγαλα ούτε φωνή κι ας ήταν ο πόνος αβάσταχτος.

β) Έχω πέσει 2 φορές ολόκληρο όροφο σκάλας με αποτέλεσμα τραυματισμό που θα μπορούσε να επιφέρει βέβαιο θάνατο.( Παρ’ ολ’ αυτά, σηκώθηκα και πήγα κανονικά για μάθημα κολύμβησης και την δεύτερη φορά στην δουλειά μου).

γ) Έχω πέσει από την κορυφή μονόζυγου στο έδαφος με την πλάτη. Ο πόνος ήταν τόσο δυνατός, που μου είχε κόψει κατά πολύ την αναπνευστική μου ικανότητα, όπως επίσης και την δυνατότητα να κινήσω τα πόδια μου. Θα μπορούσα άνετα να είχα μείνει ανάπηρη, παραπληγική ή και τετραπληγική. Θυμάμαι την αδερφή μου, η οποία με είχε δει να πέφτω, να στέκεται φοβερά ανήσυχη από πάνω μου, ενώ εγώ με απόλυτη ψυχραιμία της έδινα οδηγίες για το πώς θα με γυρίσει για να σηκωθώ. Σηκώθηκα όπως πάντα κι ακόμη κουτσή όπως ήμουν, πήγα για μάθημα στο πανεπιστήμιο. Ωστόσο, εκείνη την φορά, παρά την φοβερή πτώση, η αποκατάσταση της μέσης και του ποδιού μου, ήταν άμεση, σε λίγες μόλις ώρες.

δ) Μερική ρήξη μυών και τενόντων στον μηρό- γλουτό. Παρά το γεγονός ότι ο πόνος ήταν ανείπωτος, και το πόδι αδυνατούσε να κάνει κάμψη ισχιοκνημιαίου, έβγαζα σε πέρας κανονικά όλες τις υποχρεώσεις μου. Η πλήρης αποκατάσταση του ποδιού διήρκεσε λίγο περισσότερο από πέντε χρόνια. (Το θεράπευσα μοναχή με αποτοξίνωση. Οι γιατροί και οι φυσικοθεραπευτές έκαναν εντέλει πολύ λίγα πράγματα ).

Αυτά σας τα αναφέρω:α) Για να αποδείξω ότι όντως ο δυνατός πόνος δεν είναι ικανός να με καθηλώσει. Γνωρίζω βέβαια πώς να κινούμαι ώστε να μην επιδεινώσω το πρόβλημά μου.

β) Να πάρετε θάρρος και να πειστείτε ότι ισχύει πως όταν η θέλησή μας είναι τόσο δυνατή, κι η ψυχραιμία μας εξίσου, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα, ή σχεδόν τα πάντα.

γ) Για γενικές πληροφορίες σχετικά με το τι γίνεται στην κοινωνία.

Επιπλέον μπορεί να σκεφτείτε ότι το γεγονός πως δεν επισκέφτηκα ιατρό και επιχείρησα να θεραπευτώ μόνη μου, είναι παράλογο κι επικίνδυνο. Εκείνο που έχω να αντιτείνω είναι ότι δεν υπάρχουν μαγικά…χαπάκια -φαρμακευτικες αγωγές που προσφέρουν αληθινή ίαση στο ανθρώπινο σώμα. Ο οργανισμός μας αναγνωρίζει όλη αυτή την ξένη χημεία ως δηλητήριο. Έτσι, τα φάρμακα δεν θεραπεύουν, αλλά απλώς αντιμετωπίζουν την οστεοπόρωση, καταστέλλοντας τα συμπτώματα και δημιουργώντας ένα σωρό παρενέργειες στο σώμα μας. Για να το κατανοήσετε καλύτερα, είναι σαν να υπάρχουν ψίχουλα πάνω στο τραπέζι κι εμείς επειδή βαριόμαστε να τα μαζέψουμε και να τα πετάξουμε, τα σπρώχνουμε κάτω από το τραπέζι, με μια απλή κίνηση. Τα ψίχουλα δεν έφυγαν, απλά κρύφτηκαν από κάτω, κι εξακολουθούν να βρομίζουν το σπίτι μας, τον χώρο μας. Τα φάρμακα λοιπόν, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια εύκολη, «μπακαλίστικη» λύση. Συνεπώς, άλλη επιλογή δεν μου έμενε από το να γίνω ο ιατρός του εαυτού μου. Εξοπλίστηκα με υπομονή κι επιμονή, κάθισα ώρες στον ήλιο κατόπιν μελέτης για να το κάνω σωστά, και έπειτα από μερικούς μήνες ο σκελετός μου δεν έχει τον παραμικρό πόνο και μπορεί να κάνει όλα όσα έκανε παλιότερα.

( Είδες μαμά που άδικα ανησυχούσες και επέμενες να πάω στον ιατρό να πάρω χάπια;!Στο είχα υποσχεθεί ότι θα την ξεπεράσω και το έκανα πράξη ).

Στο επόμενο κείμενο θ’ αναφερθώ περισσότερο στις διατροφικές μου συνήθειες και στις πεποιθήσεις μου περί ιατρικής επιστήμης. Είναι βέβαιο πως υπάρχουν αναπάντητα ερωτηματικά από γεννηθείσες απορίες σχετικά με την υγεία και την διατροφή.

Σε αλλοτινές εποχές θα κοίταζα γύρω μου και θα σφιγγόταν η ψυχή μου. Όμως όχι, για μένα, αυτή η εποχή έχει περάσει – μάλλον – ανεπιστρεπτί, για να μην είμαι απόλυτη. Είμαι σε τέτοια ψυχική κατάσταση, ώστε να κοιτάζω γύρω μου και παρότι αυτό, με κάνει να συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι μόνη μου στην αντίπερα όχθη, να μην αισθάνομαι κανένα αρνητικό συναίσθημα μέσα μου και καμία δυσφορία. Καμία μοναξιά. Έχω καταφέρει λοιπόν να μένω “αναίσθητη” μπροστά από πολλές δυσάρεστες σκηνές, προκειμένου να προστατεύσω την ψυχική μου υγεία. Ας είναι, λέω μέσα μου. Ας είμαι διαφορετική, αφού αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλά και άνετα με τον εαυτό μου.

Τα κατάφερε η κυβέρνηση λοιπόν. Φάσκιωσε επιτήδεια τα μελλοντικά -ή και τωρινά- πιονάκια της, τα φίμωσε να μην έχουν λόγο (και όταν δεν έχεις λόγο ίσως να είναι περιττές οι σοβαρές σκέψεις για σένα), και με τελική “βόμβα” το πρόστιμο των 150 ευρώ, αφαίρεσε και την πυγμή τους. “Μπράβο της” . Ένα “μεγάλο μπράβο”. Δεν είναι εύκολο πράγμα η επιβολή στους ανθρώπους, ακόμη και κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα, στην προκειμένη περίπτωση, της υγείας. Όμως, “ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω”. Ξέρετε, δεν έμαθα να σκύβω τόσο εύκολα το κεφάλι, ούτε να υπακούω στα ψέματα, ακόμη και αν είναι να ελαφρύνει κατά 150 ευρώ η τσέπη μου μετά από αυτό, και μάλιστα αρκετές φορές. Θα συνεχίσω να προσπαθώ να βγάζω φίδια από τις τρύπες τους, μόνη μου ως συνήθως, άλλωστε αυτό δεν έκανα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου;! Θα συνεχίσω να έχω ήσυχη και τη συνείδησή μου. Δε θα γίνω συνένοχη σε κανένα έγκλημα, δεν ακολούθησα την εύκολη αλλά λανθασμένη λύση της υπακοής, είμαι περήφανη για μένα που όρθωσα μονάχη μου το ανάστημά μου και αντιστέκομαι έστω και σιωπηλά. Έχω δική μου κρίση, δικαίωμα και υποχρέωση να σκέφτομαι. Έχω υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντί μου.

“Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ”, σκέφτομαι καθώς με παρατηρώ ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Πάντα “ανάποδη”, “αντιδραστική”, “ασυμβίβαστη”, “θαραλλέα”, “αποφασιστική”. Γι’ άλλους προτερήματα, γι’ άλλους ελαττώματα.

Ακόμη θυμάμαι τις αντιδράσεις μου απέναντι στα εμβόλια, από μικρό παιδάκι. Λες και γνώριζα το πόσο μεγάλη ζημιά προκαλούν στον οργανισμό και μόλις τα έβλεπα, τιναζόμουν μακριά. Θυμάμαι που κάποια εμβόλια όταν ήμουν πολύ μικρή , αρνήθηκα να τα κάνω, κι αν αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να έγινε αυτό, η απάντηση είναι πως ναι, ξέφυγα από κάποια εμβόλια κατόπιν τελείως επεισοδιακών καταστάσεων. Να φανταστείτε πως δεν έχω ούτε εκείνο το σημάδι στο μπράτσο από ένα εμβόλιο που έχουν κάνει όλοι – εκτός από μένα και την αδερφή μου -, και ονομάζεται βατσίνα νομίζω, ή μαντού, δε ξέρω ακριβώς, γιατί φυσικά δεν το έκανα. Ευτυχώς όμως, σε κείνο το εμβόλιο δε νομίζω να ακολούθησαν… “επεισόδια”. Όταν μου το ανακοίνωσε η μητέρα μου, από ο, τι θυμάμαι, αρνήθηκα κατηγορηματικά να το κάνω, και, αυτό ήταν όλο. Κι αν αναρωτιέστε ποια ήταν η απάντηση των αρμοδίων σχετικά με τα εμβόλια απέναντι στις επιλογές μου, ήταν η εξής : “Η ευθύνη δική σας”, είχαν πει στη μητέρα μου. Μάλιστα, δική μου, είχα σκεφτεί τότε. Σε ποιον άλλωστε, και γιατί να τη μεταθέσω;!

Από μικρή είχα μια αρκετά έμφυτη τάση, ν’ αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, την ευθύνη της ζωής μου σε μεγάλο ποσοστό, υπονοώντας όσο παράξενο και αν διαβάζεται, ότι υπήρχαν πάρα πολλές φορές, που από νήπιο ακόμη, έπαιρνα αποφάσεις μόνη μου για τον εαυτό μου.

Οι γονείς μου, όσο και αν δε συμφωνούσαν, ήταν πολύ δύσκολο να μου αλλάξουν άποψη, είτε γιατί δε μπορούσαν, είτε γιατί δεν ήθελαν, οπότε υποχωρούσαν στο θέλημά μου. Κι εδώ, θα ήθελα να πω πως, δε σας λέω εάν είμασταν σωστοί ή όχι οι γονείς μου κι εγώ. Αναφέρω απλώς τις καταστάσεις όπως τις παρατηρούσα εγώ από τη δική μου πλευρά, δίχως να τις κρίνω. Ουσιαστικά αναφέρω την αλήθεια μου. Όπως ξέρετε, τις περισσότερες φορές, η αλήθεια έχει μια υποκειμενική χροιά.

Ξέρετε, δεν είναι ότι είμαι αντιδραστική σε ό, τι μου λένε. Απλώς, όταν αρνούμαι κατηγορηματικά να φορέσω μάσκα, πιστεύω ότι κάνω το σωστό. Νιώθω υποχρεωμένη να μη τη φορέσω. Νιώθω ότι έτσι δίνω το καλό παράδειγμα. Ειλικρινά σας λέω πως, δεν έχω το παραμικρό αίσθημα φόβου μέσα μου, όταν αντιτίθεμαι στο συγκεκριμένο νόμο που θέσπισαν οι αρχές. Δεν είναι ώρα να μιλήσω για το πώς κατάφερα να παρακάμψω στη ζωή μου το “κεφάλαιο” φόβος, θ’ αναφέρω απλώς πως ήταν με παράδοξο τρόπο, το δίχως άλλο. Το σημαντικό εδώ, αυτή τη στιγμή, είναι ότι το κατάφερα. Εφόσον μπόρεσα εγώ, μπορεί κι ο οποιοσδήποτε /οποιαδήποτε.

Προτιμώ να παρακάμψετε τους φόβους σας ως ακολούθως :

Ο φόβος ανήκει στα βασικά – και στα αρχέγονα – μας ένστικτα, αλλά και στα συναισθήματά μας. Συνεπώς, υπάρχουν ασυνείδητοι και συνειδητοί φόβοι. Οι συνειδητοί φόβοι μας, μπορούν να σβήσουν με την αναγνώριση, τον έλεγχο και την ανάλυση των συναισθημάτων μας, και φυσικά συμπεριλαμβάνεται και το συναίσθημα του φόβου μας, που μας προκαλεί συνειδητό φόβο.

Για να εξαλειφθεί ο ασυνείδητος φόβος μας όμως, θα πρέπει να τον συνδέσουμε με το συνειδητό. Θα πρέπει να συνδέσουμε τα συναισθήματά μας, με τα ενδότερα κομμάτια του εαυτού μας. Τα ενδότερα κομμάτια του εαυτού μας, είναι εκείνα τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας που απωθούμε για διάφορους λόγους στο πίσω μέρος του μυαλού μας, τα οποία δημιουργήθηκαν από γεγονότα και καταστάσεις που υπήρξαν στη ζωή μας, αλλά ακόμη και αυτά τα ίδια γεγονότα και καταστάσεις. Θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι ταυτόχρονα με αυτά και τους πόνους που προκαλούν μέσα μας οι ασυνείδητοι φόβοι μας. Εκείνο λοιπόν, που χρειάζεται να γίνει, είναι ν’ αποκτήσουμε συναίσθηση των αυτοματοποιημένων μας αντιδράσεων πάνω στα διάφορα ερεθίσματα που μας περιβάλλουν, αυτών δηλαδή, που αρχικά φαίνεται να μην έχουμε πάνω τους κανέναν ουσιαστικό έλεγχο, για να διαπιστώσουμε στη συνέχεια, πως η εξουσία τους, ήταν μονάχα στο δικό μας χέρι.

Ας κρατήσουμε στο μυαλό μας ότι ο φόβος, όπως και όλα τα ένστικτα και συναισθήματα, ελέγχονται και παρακάμπτονται.

Έχετε πολλά να κερδίσετε στη ζωή σας εάν εξαλείψετε το φόβο από μέσα σας, ακόμη και ενα μικρό μόνο ποσοστό. Δυστυχώς όμως, εάν δε δοκιμάσετε να το κάνετε, δε θα μάθετε ποτέ, θα είναι ειλικρινά όμως, άδικο για εσάς. Όταν αρχίσει να εξαλείφεται ο φόβος, δίνει τη θέση του στην ελευθερία, κι όποιος νιώθει και “είναι ελεύθερος, συλλογάται καλά”. Έτσι δε μας είπε ο Ρήγας Φεραίος κάποτε; Όταν σκεφτόμαστε καλά, καθαρά, βαθιά, απίθανα πράγματα μπορούν να συμβούν στη ζωή μας, αρκεί μόνο να το πιστέψουμε.

Ας επιστρέψουμε τώρα στα προηγούμενα, θέτοντας στον εαυτό σας την εξής ερώτηση :

Τι θα γινόταν εάν, όλοι μαζί, εσείς που δεν πιστεύετε στην παροχή προστασίας από τη μάσκα, αρνούσασταν να τη φορέσετε;

Είναι δυνατόν να μπορούσαν να σας κόψουν όλους πρόστιμο; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.

Στην ουσία, θα τους κρατούσατε με δεμένα τα χέρια.

Ο φόβος που νιώθουμε μέσα μας, γίνεται φανερός στους γύρω μας, ακόμη κι αν δεν τον ομολογούμε.

Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση, – και ο καθένας βέβαια θα μπορούσε να το κάνει σε μια τέτοια περίπτωση αλλά και σε άλλη – βρίσκει τρόπο εκμετάλλευσης ολόκληρης της ανθρώπινης γενιάς.

Ο φόβος είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη στη ζωή μας. Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι “κι ο άγιος φοβέρα θέλει”, όπως λέει σοφά ο λαός μας, και πως το μόνο εμπόδιο για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας είναι ο εαυτός μας, όπου με εξάσκηση, επιμονή κι υπομονή, θα καταφέρουμε το στόχο μας.

Ακόμη και αν κάνουμε μόνο εμείς το πρώτο βήμα, είναι πολύ πιθανό να γίνουμε πηγή έμπνευσης και να μας ακολουθήσουν και άλλοι.

Από κάπου, κάπως πρέπει να ξεκινήσουμε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον εαυτό μας, χωρίς ενδόμυχους φόβους, με την αισιοδοξία ότι θα συμπαρασύρουμε κι άλλους.

Η μάζα είναι δύναμη και δεν τη νικάει εύκολα κανείς.

Θέλω να σας ξεκαθαρίσω ειλικρινά πως, εάν δεν ήμουν σοβαρός γνώστης του θέματος – εάν τελικά μας κάνει ζημιά ή όχι η μάσκα -, δε θα έγραφα ετούτο το κείμενο. Βλέπετε, ένεκα της φύσεως των σπουδών μου, μπορώ να κρίνω σωστά εάν όλα αυτά που μας λένε στα ΜΜΕ είναι σωστά ή όχι. Γνωρίζω άμεσα τις επιζήμιες συνέπειες της μειωμένης πρόσληψης οξυγόνου στον ανθρώπινο οργανισμό.

Εν κατακλείδι, η εφαρμογή μάσκας στο πρόσωπο, είναι υποδούλωση, στέρηση της προσωπικής βούλησης κι ελευθερίας, στέρηση του ανθρώπινου δικαιώματος στην υγεία. Είναι ολοφάνερες οι αρνητικές της συνέπειες στην κοινωνική, ψυχική και σωματική διάσταση των ανθρώπων. Εμείς από την πλευρά μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε καλά πως έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να φωνάξουμε “όχι” στην εφαρμογή της, κι αν όχι μαζικά, τότε μεμονωμένα.

Κάνετε από σήμερα το πρώτο μικρό σας βήμα για τη σύνθλιψη των φόβων σας. Σήμερα είναι η μάσκα, όμως αύριο, θα είναι το εμβόλιο, κι ίσως τότε να μην “έρθει ποτέ το δικό σας μπαϊράκι”…