Ο φόβος του διαφορετικού

Πολλοί είναι εκείνοι που θυμώνουν και κρίνουν αρνητικά τους συνανθρώπους τους αντικρύζοντας συμπεριφορές, χαρακτηριστικά και καταστάσεις στις οποίες εμπλέκονται.

Εκ πρώτης όψεως δε διακρίνουμε κάποια ζήλια, ή κακία.

Ένας από τους ψυχολόγους που επισκεπτόμουν στο παρελθόν, μου είχε πει πως, όταν συλλαμβάνουμε τον εαυτό μας να ενοχλείται από τη συμπεριφορά, και γενικά από ο,τιδήποτε κάνει ή είναι ο διπλανός μας, πρέπει να “χτυπάει” μέσα στο μυαλό μας, ένα καμπανάκι, ένας συναγερμός.

Στο σημείο αυτό, κρίνεται σκόπιμο να ρωτήσουμε τον εαυτό μας γιατί ενοχλήθηκε, γιατί εκνευρίστηκε , γιατί θύμωσε. (Να θυμόμαστε πάντα ότι ο θυμός κρύβει πίσω του ένα δεύτερο συναίσθημα τ’ οποίο είναι συνήθως η ζήλια, η απογοήτευση, ή η λύπη γιατί πληγωθήκαμε).

Τα αίτια της αρνητικής κρίσης μας, είναι τρία :

Α) Ακολουθούσαμε κατά το παρελθόν τη συγκεκριμένη συμπεριφορά κ.τ.λ. και τη σταματήσαμε για λόγους που μας επιβάλλει η δική μας ηθική και όχι γιατί το θέλαμε πραγματικά, ήταν κάτι που μας επιβλήθηκε με το ζόρι.

Β) Δεν ακολουθήσαμε ποτέ την εν λόγω συμπεριφορά, πάλι για λόγους που μας επιβάλλει η δική μας ηθική, ενώ στην πραγματικότητα, θα το θέλαμε. Όπως βλέπετε, και στις δύο περιπτώσεις, μπορούμε να διακρίνουμε πάλι ζήλια, επειδή όμως δεν εκδηλώνεται με σαφή τρόπο, πιθανόν να μην τη συνειδητοποιήσουμε εύκολα.

Γ) Απορρίπταμε και απορρίπτουμε την εν λόγω συμπεριφορά, καθώς ποτέ δεν ταίριαζε με τα πιστεύω, τα θέλω και τα πρότυπά μας, οπότε νιώθουμε ενα είδος προδωσίας, από το συνάνθρωπό μας που την επιλέγει, στο πρόσωπό μας.

Είναι σαν να μας γκρεμίζει τις θεωρίες, τις γνώσεις, τους ενδεδειγμένους τρόπους αντίδρασης που έχουμε αποθηκεύσει στο μυαλό μας με τόσους κόπους όλα αυτά τα χρόνια της ζωής μας. Ενδεχομένως να νιώθουμε ένα είδος απειλής, πως ίσως να έχουμε επιλέξει λάθος πρότυπα αντιδράσεων για συγκεκριμένες συμπεριφορές, κι ενώ είμασταν σίγουροι, τώρα ίσως τελικά στην πραγματικότητα, να μην ξέραμε πού πάνε τα τέσσερα, και να πρέπει να χτίσουμε τον κόσμο μας πάλι από την αρχή (τεράστιος κόπος).

Νιώθουμε απογοητευμένοι, γιατί οι δικές μας επιλογές δεν αναγνωρίζονται, δεν τιμώνται όπως τους αξίζει, αλλά απορρίπτονται.

Ουσιαστικά λοιπόν, η κατάκριση σε αυτή την περίπτωση, είναι η αυτοάμυνά μας, είναι ο μηχανισμός που επιλέγει να χρησιμοποιήσει ο οργανισμός μας για να αποτρέψει μια ψυχική κατάρρευση.

Είναι ευκολότερο να γίνουν οι άλλοι σαν εμάς, παρά εμείς σαν εκείνους.

Τροφή για σκέψη…

Ας ξεκινήσουμε θέτοντας στα θεμέλια του μυαλού μας, μια παραδοχή… ανακούφισης :

Θα εκπλαγούμε όταν συνειδητοποιήσουμε την ωφελιμότητα της αναθεώρησης των πεποιθήσεών μας στον ψυχισμό μας.

Γιατί άλλωστε να είναι η μοναδική σωστή επιλογή οι παλιές, εδραιωμένες μας αντιλήψεις;

Γιατί θα έπρεπε να μας τρομάζει και όχι να μας προκαλεί ευχάριστα η ιδέα της εκμάθησης και αποδοχής του καινούριου; Ας το δούμε σαν ευκαιρία πρόκλησης του εαυτού μας. Οποιοδήποτε νέο στοιχείο εισάγεται στην καθημερινότητά μας, είναι ικανό να την ανανεώσει, δίνοντάς μας πολύτιμη ζωτική ενέργεια.

Στην προσπάθειά μας να συνδεθούμε με τους άλλους αποτελεσματικά, ουσιαστικά και χωρίς φθορές, θα πρέπει να δεχτούμε πως το “άγνωστο” είναι κάτι όμορφο, που πάντα θα βρίσκει χαραμάδες να εισβάλλει στη ζωή μας με απροσδιόριστους τρόπους, ανανεώνοντας τον εσωτερικό μας κόσμο και αναβαθμίζοντας το συναισθηματικό μας επίπεδο.

Κλείνοντας…

Θα ήθελα να κλείσω το συγκεκριμένο αφιέρωμα με μια πρόταση που θα ήταν πολύ χρήσιμο να έχουμε σε κάποιο μέρος του μυαλού μας :

“Η πραγματικότητα λαμβάνει χώρα ΕΞΩ από το επίπεδο της ” ταυτότητάς” μας, η οποία ουσιαστικά είναι ο τρόπος αντίδρασής μας στα ερεθίσματα που μας περιβάλλουν”.