Διαβάζοντας τον τίτλο, οι περισσότεροι θα σκεφτείτε το δίχως άλλο ότι είμαι υπερβολική. Από όσο ξέρετε κι έχετε δει, τα κείμενα, τα άρθρα ή τα βιβλία δε χρειάζονται περαιτέρω επεξηγήσεις για το πώς να διαβαστούν. Απλώς τα… διαβάζεις, και αυτό είναι όλο. Άλλωστε, “ποια είμαι γω” που ενώ δεν έχω κανένα πτυχίο φιλολόγου, γλωσσολόγου – μεταπτυχιακό προφανώς- ή ψυχολόγου και μπορώ να δώσω οδηγίες τέτοιου είδους… Σίγουρα, απλώς τυγχάνει τα κείμενα να είναι δικά μου, οπότε τα γνωρίζω λέξη προς λέξη, η οποία είναι προσεκτικά επιλεγμένη, κατάλληλη να περιγράψει όπως ακριβώς έχω στο μυαλό μου την κάθε έννοια, αντικείμενο ή κατάσταση, κατάλληλη ν’ αποδώσει ακριβώς τον τύπο και την ένταση του συναισθήματος που θέλω να εκφράσω.

Εξάλλου, τα γραφέντα μου έχουν θα έλεγα πιο πολύ συγγραφικό – λογοτεχνικό χαρακτήρα, κι όχι άρθρου λογοτεχνικής ή μη εφημερίδας.

Πιο συγκεκριμένα, θα τα ενέτασσα στην κατηγορία του στοχαστικού δοκιμίου.

Δεδομένης της γνώσης ότι ο κόσμος δεν διαβάζει, και δη δοκίμια, θεώρησα πολύ θετικό να επισημάνω κάποια θέματα που αξίζουν την προσοχή σας.

Τα κείμενά μου είναι λίγο απίθανο να γίνουν πλήρως κατανοητά ή έστω και σε μεγάλο ποσοστό χωρίς να είστε συγκεντρωμένοι σε αυτά. Καλό είναι λοιπόν, εφόσον αποφασίσετε να τα διαβάσετε, να είστε ψυχικά ήρεμοι. Σε επίπεδο ψυχικής ηρεμίας είναι πολύ πιο πιθανό να συμβούν οι επιθυμητές αλλαγές στην προσωπικότητά μας. Μην απογοητεύεστε εάν κάποιο σημείο το διαβάσατε αλλά δεν το συνειδητοποιήσατε ή δεν το κατανοήσατε.

Τα κείμενά μου θα είναι εκεί , για να τα διαβάσετε ολόκληρα ή αποσπασματικά, όποια στιγμή εσείς θέλετε, όσες φορές θέλετε

Η επανάληψη και η κατανόηση, θέτουν τις βάσεις για την εδραίωση μιας συνήθειας ή συμπεριφοράς, την αλλαγή του τρόπου σκέψης

Είναι γεγονός πως τα κείμενά μου σε αρκετά σημεία, μπορούν να λάβουν πληθώρα ερμηνειών. Ίσως δεν έχει πάντα σημασία να δούμε και να ερμηνεύουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις με έναν συγκεκριμένο τρόπο, στην προκειμένη περίπτωση με τον τρόπο της γράφουσας. (Άννας Γκουτνά)

Μέσα από όλη αυτή την κινητοποίηση του μυαλού που προκύπτει διαβάζοντας τα κείμενα, είναι εξαιρετικά ελπιδοφόρο να μάθουμε να δημιουργούμε μόνοι μας “δημιουργικές” λύσεις, λύσεις που ανταποκρίνονται όσο το δυνατόν σωστότερα στο δικό μας θέμα, που είναι μοναδικό, και σιγά σιγά, να φτάσουμε στο σημείο να μάθουμε σε καθετί που θα προκύπτει στη ζωή μας, ν’ αναλαμβάνουμε εμείς την ευθύνη και λύση του.

Διαβάζοντας πολύ προσεκτικά τις αναρτήσεις μου, μπορεί να διαπιστώσει κανείς πλάνα επίλυσης προβλημάτων προσεκτικά και αναλυτικά σχεδιασμένα. Θα μπορούσα να τα αποδώσω πιο απλά και κατανοητά, όμως, όπως προείπα, εάν θέλουμε να γίνουμε οι αληθινοί ηγέτες και κυρίαρχοι του εαυτού μας, καλό είναι να μην έχουμε “μασημένη τροφή” στο πιάτο μας. Κι αυτό είναι το μυστικό για τη μετέπειτα ανεξαρτησία μας από τους άλλους ανθρώπους και φυσικά, πρωτίστως από το χειρότερο εαυτό μας.

Δεν έχετε παρά να διαβάσετε ξανά και ξανά την κάθε λέξη, σε κάθε κείμενο και να πάρετε τα μέγιστα οφέλη τους.

Ίσως να σας φανεί αστείο, όμως για μένα, το γράψιμο είναι ο τρόπος να ξεδιπλώσω και ν’ ακουμπήσω κάπου την πνευματική μου παρακαταθήκη, το θησαυρό του μυαλού μου, και γιατί όχι, συμβάλλοντας στον πνευματικό πλούτο του κόσμου.

Αισθάνθηκε ποτέ κανείς από εσάς έντονη την επιθυμία ν’ αποκτήσει έναν σταθερό συναισθηματικό κόσμο ; Έναν συναισθηματικό κόσμο που θα υποκλίνεται νικημένος στα “πόδια” του μυαλού ,παραδομένος ολότελα .
Ανέκαθεν είναι στιγμές που συλλαμβάνω τον εαυτό μου κλοτσοσκούφι ενός ακραίου φάσματος συναισθημάτων .Το μυαλό μου πάει να σπάσει και ο τόπος δε με χωρά .Εάν μπορούσα να ελέγξω τα συναισθήματά μου , θα έλυνα όλα μου τα προβλήματα και το ήξερα πλέον .Τυχερός όποιος το γνωρίζει αυτό .
Το συναίσθημά μας είναι η ευφυΐα μας , η δύναμή μας, η κρυφή και η φανερή. Θα έλεγα πως η διαπίστωση που μόλις έκανα, είναι ένα σημείο -κλειδί για τη ζωή μας.
Ανασκαλεύοντας στις σκέψεις μου, έκανα την παραδοχή πως, η σταθερότητα μπορεί να υπάρξει μέσα σ’ ένα ήρεμο πλαίσιο .
Για σκεφτείτε… πόσες αποφάσεις αναβάλλατε για αργότερα όταν νιώθατε το άγχος, την υπερένταση να σας κατακλύζει .
Στη λήψη αποφάσεων εμπλέκεται μεγάλο μέρος του συναισθήματος. Η υπερένταση, δημιουργεί γενικευμένη σύγχυση και χάνεται ο έλεγχος ,η σταθερότητα και η οργάνωση στις συναισθηματικές δομές, με συνέπεια να ενεργούμε και να επιλέγουμε λανθασμένα.
Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμη η ανάκτηση της ψυχικής μου ηρεμίας, τις στιγμές που καθόμουν στον καναπέ και κολλούσε το βλέμμα απέναντι, παρασύροντας και το μυαλό μαζί του . Οι σκέψεις μέσα του παίρνουν τρελές στροφές και ούτε τις προλαβαίνεις .Ένας αχταρμάς. Και κάπου εκεί αρχίζει η ανεξήγητη ανησυχία , που φέρνει την αποδιοργάνωση του μυαλού και μετά έρχεται το κενό…
Σας θυμίζει κάτι από σας όλο αυτό ; Ταυτίζεστε καθόλου μαζί μου ; Ξέρετε, ίσως δεν σας έχει περάσει από το νου, όμως, είναι πολύ σημαντικό το θέμα της ταύτισης. Αρκεί μόνο να σας πω πως, έχω ασχοληθεί με πολλά αντικείμενα, θέματα, καταστάσεις και έννοιες μόνο και μόνο για να διαπιστώσω το βαθμό της ταύτισής μου με εκείνα .
Ο αναγνώστης ενδόμυχα ψάχνει απεγνωσμένα να συναντήσει κάπου τον εαυτό του για να μπορέσει να τον καταλάβει περισσότερο κι όλο αυτό έχει ουσιαστικά αντίκτυπο στην ομαλή ροή της επικοινωνίας του με τον κοινωνικό του περίγυρο.
Διψάει για ταύτιση, γιατί πιστεύει ότι μέσα από την ταύτιση, θα επέλθει από κάποιον ή κάτι, η κατανόηση του εαυτού του.
Έχει την ανάγκη περισσότερο από ποτέ να μπει μέσα σε αόρατες αγέλες χωρίς σαφή όρια.
Κι είναι λοιπόν, κι αυτή η ίδια ταύτιση που λείπει για να βοηθηθεί ο κόσμος να νιώσει άνετα, οικεία μέσα του και να καταλάβει τον εαυτό του και τη θέση του στη σημερινή κοινωνία . Κι επειδή η ταύτιση, φέρνει πολλά θετικά στην καθημερινότητά μας αλλά είναι ένα κεφάλαιο από μόνη της, θ’ ασχοληθούμε με αυτή σε άλλη ανάρτηση .
Έτσι ξεκινάει λοιπόν και εισέρχεται “ύπουλα ” στην καθημερινότητά μας το “ανεξήγητο ” και απέραντο κενό που νιώθουμε… Βέβαια το κενό, δεν είναι ανεξήγητο, εμείς παρουσιάζουμε αδυναμία στην εξήγησή του. Έχω την εντύπωση πως το κενό που δημιουργείται μέσα μας, είναι η χειρότερη συνέπεια της αστάθειας των συναισθημάτων μας. Κι αν δεν το προσέξουμε, αυτό θα ανοίγει μεγαλύτερες τρύπες μέσα μας, κι εκείνες με τρόπο πάλι “ανεξήγητο“, θα βαθαίνουν, και θα ριζώνουν σε μέρη “άβατα“, και λέω άβατα ακριβώς γιατί δεν ξέρουμε ότι υπάρχουν για να τα εξευγενίσουμε. Και το κενό θα είναι κάθε μέρα εκεί για να μας τρώει τα σωθικά, κι η αποτυχία της ερμηνείας του κενού, θα μας τρελαίνει περισσότερο κι από το ίδιο το κενό.

Ας λύσουμε τη συνέχεια του κενού που υπάρχει μέσα μας…

Το έχουμε συνήθειο εμείς οι άνθρωποι να ψάχνουμε τις πηγές των δικών μας προβλημάτων και λύσεων έξω από εμάς. Αυτό αιτιολογείται γιατί οι προγενέστεροι δε μας έμαθαν, αλλά ούτε και εμείς ενδιαφερθήκαμε να μάθουμε ν’ αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού μας και πάντα ψάχνουμε να στηριχτούμε στους άλλους, καθότι είναι ευκολότερη επιλογή.

Πολύ συχνά ακούω ανθρώπους να λένε ότι  ”ψάχνουν να βρουν έναν άνθρωπο να τους  στηρίζει”, “να τους βγάλει από το αδιέξοδό τους”, “να γεμίσει το κενό τους”,  “κανένας δεν είναι εκεί για αυτούς”, “δεν έχουν έναν άνθρωπο να τους ακούσει” και ούτω καθεξής…

Και σε αυτό το σημείο έχω να τους πω πως, ενδεχομένως, ούτε εκείνοι να “είναι εκεί για κάποιον συνάνθρωπό τους “…

Εκείνο που θα ήθελα επιπλέον να  πω σε αυτούς τους ανθρώπους είναι πως η παρέα, η συντροφικότητα, είναι κάτι θετικό, άρα και θεμιτό, σε καμία περίπτωση όμως δε μπορεί ν’ αναλάβει την ψυχική τους ανάταση. Σε καμία περίπτωση δε μπορεί να τους λύσει τα προβλήματά τους, ο μόνος που μπορεί να το κάνει, είναι ο ίδιος τους ο εαυτός.

Η ψυχή μας είναι εκ φύσεως ανεξάρτητη από τους άλλους ανθρώπους, κι έτσι θα πρέπει οι περισσότεροι από εμάς, να επαναπροσδιορίσουν τα πιστεύω και τις γνώσεις τους στο συγκεκριμένο θέμα.

“Νιώθω πως ο κόσμος μου και γω έχουμε πέσει σε κινούμενη άμμο και δεν ξέρω ούτε πώς μπήκα εδώ και συνεπώς ούτε και πώς θα με βγάλω”… 

Η έλευση του κενού ξεκινάει με την έλλειψη επικοινωνίας πρωτίστως με τον εαυτό μας και κατ’ επέκταση με τους άλλους ανθρώπους.

Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως ένα παιχνίδι ντόμινο που ”παίρνει μαζί του” στην πτώση και καταστροφή του κι όλους τους τομείς που εμπλέκεται η ζωή μας.

Αλλά εμείς νομίζουμε…

Συνεχώς νομίζουμε άλλα πράγματα από αυτά που στ’ αλήθεια συμβαίνουν. Δεν είναι και πολλές οι πιθανότητες να έχουμε επίγνωση της κατάστασης.

Στην πορεία όμως, αποδεικνύεται πως έχουμε κάνει λάθος – δε το συνειδητοποιούμε σχεδόν ποτέ – και γι’ αυτό χανόμαστε. Κι είναι και αυτή η άγνοια του λάθους μια αιτία που σε σπρώχνει τελικά σε μια κινούμενη άμμο στην οποία δεν ξέρεις ούτε πώς μπήκες, ούτε και πώς να σε βγάλεις φυσικά.

Υπάρχει φυσικά και το κομμάτι της απροθυμίας που έχει ο εαυτός μας ώστε να μάθει τις αιτίες και τους τρόπους διαφυγής από όλη αυτή τη ζοφερή κατάσταση.

Και ήρθε η στιγμή ν’ αρχίσουμε να λύνουμε το “μίτο της Αριάδνης”…

Η οποία λύση έχει ως βασική προϋπόθεση να μη φοβόμαστε, αλλά ν’ αποζητάμε τις μοναχικές στιγμές με τον εαυτό μας.

Υπάρχει σαφής διαφοροποίηση της μοναξιάς από τη μοναχικότητα. Η μοναξιά είναι κάτι που συμβαίνει ακούσια, και συνυφαίνεται με την αρνητικότητα, ενώ η μοναχικότητα εκούσια, και συνυφαίνεται με τη θετικότητα.

Στη δική μας περίπτωση, χρειάζεται να ξέρουμε ότι οι σωστοί λόγοι επιλογής της μοναχικότητας στη ζωή μας είναι η δυνατότητα της αμεσότερης επαφής με τα συναισθήματά μας, ουσιαστικά με τον ενδότερο κόσμο μας. Μας αφήνει το περιθώριο σκέψης. Ελεύθερης σκέψης. Η σιωπή που εμπεριέχει και η ησυχία, εάν κατανοήσουμε τη δέουσα σημασία τους, δίνουν μια γερή ώθηση στη δημιουργικότητα και στην απόκτηση μιας συνειδητοποιημένης εικόνας του εαυτού μας. Η γνωριμία μας με τον εαυτό μας θα βελτιώσει τη σχέση μας μαζί του, φωτίζοντας και ημερεύοντας πτυχές που μέχρι πρότινος μας ήταν δύσκολο ακόμη και να ομολογήσουμε την ύπαρξή τους στον ίδιο μας τον εαυτό.

Η πνευματικότητά μας για τα κοινωνικά φαινόμενα που μας εσωκλείουν, θ’ ανέβει δειλά δειλά επίπεδο, και όταν επιτέλους έρθει η στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε το σαφώς αλλαγμένο και δυναμικό (βελτιωμένο) επίπεδο επικοινωνίας μας με τον εαυτό μας, να είμαστε σίγουροι πως έχουμε κάνει εξίσου σημαντικά δυναμικά βήματα και στο κομμάτι της επικοινωνίας μας με τους άλλους ανθρώπους.

Είναι εξαιρετικά ωφέλιμο για να αποκτήσουμε σε μακροχρόνιο ορίζοντα έναν υγιή, σταθεροποιημένο και συνεπώς ευτυχισμένο ψυχισμό λοιπόν, απαραιτήτως να περνάμε κάποιο χρονικό διάστημα με τον εαυτό μας. Μόνον έτσι θα αισθανθούμε επιτέλους την πολυπόθητη πληρότητα – θα γεμίσει το ανεξήγητο κενό που νιώθουμε μέσα μας – και θα αρχίσουμε να κατακτάμε ένα – ένα τα επίπεδα της ευτυχίας. (Η ευτυχία, εκτός από πολλές πλευρές, έχει και αρκετά επίπεδα, όμως ίσως να μιλήσουμε για αυτή σε επόμενο κείμενο).

“Καλά όλα αυτά που μας λες, αλλά από μικρό παιδί δεν ήταν ποτέ στο χαρακτήρα μου να μένω μόνος /η, χωρίς παρέα και γι’ αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση να το ξεκινήσω τώρα, ΔΕ θέλω”…

Είναι γεγονός πως οι περισσότεροι άνθρωποι, είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγουν από τις πεπατημένες οδούς των μαζών. Ένας μικρότερος αριθμός ανθρώπων, θα προσπαθήσει να ξεφύγει, αλλά θα επιστρέψει στην ασφάλειά τους λίγο αργότερα, θορυβημένοι και ανακουφισμένοι ταυτόχρονα, καθώς πήραν λάθος δρόμο για την εκπλήρωση του στόχου τους, όμως τα γνώριμα λημέρια τους, τους περίμεναν πιστά σκυλιά λες, στην επιστροφή τους.

Ο μόνος σίγουρος και σταθερός τρόπος να σταματήσουμε να βιώνουμε το κενό – ουσιαστικά τη μοναξιά – μέσα μας, είναι να περάσουμε μέσα από τη μοναχικότητα. Πρέπει να ζήσουμε στιγμές με τον εαυτό μας, αρχικά αγκαλιάζοντας οποιοδήποτε αρνητικό στοιχείο μας αποδεχόμενοι αυτού. Οφείλουμε να ξεσκεπάσουμε χωρίς δισταγμό και να διερευνήσουμε στο φως, στο δικό μας φως, όλο το φάσμα του. Να πάρουμε τα κομμάτια του και να τα ενώσουμε, να τα κάνουμε “ένα”, ν’ αρχίσουμε επιτέλους να τα ερμηνεύουμε και να τα κατανοούμε.

Κάπου εκεί, να είμαστε σίγουροι, ότι θα ξεκινήσουμε να συνειδητοποιούμε πλέον την προσωπική μας αξία, να θέτουμε υψηλά κριτήρια ποιότητας συνδιαλλαγών με ανθρώπους και, καθώς θα συνεχίσουμε να “σκάβουμε” περισσότερο μέσα στα λαγούμια τα σκοτεινά του εαυτού μας, θα κατακτήσουμε τη ζητούμενη ΑΠΟΔΟΧΗ του, πρώτα μέσα μας, και αργότερα μεταδίδοντάς τη και στους άλλους.

Τότε θα είναι η στιγμή, που δε θα υπάρξει ποτέ ξανά η αίσθηση του φόβου και της ντροπής για τα κομμάτια του εαυτού μας. Θα μπορούμε, ΘΑ ΑΝΑΖΗΤΑΜΕ “να τον ορθώνουμε απέναντί μας και να τον κοιτάμε κατάματα, απολαμβάνοντας την παρέα του, χωρίς φόβο και ντροπή για αυτό που είναι”.

ΤΟΤΕ ΛΟΙΠΟΝ, ΠΑΛΙ, θα είναι η στιγμή που δε θα νιώθουμε κενό, δε θα νιώθουμε μοναξιά ποτέ σιμά σε άλλους ανθρώπους, καθότι πλέον θα ξέρουμε με τη σιγουριά που ΕΜΕΙΣ δώσαμε, ότι το “όλον” του εαυτού μας, είναι ό, τι καλύτερο υπάρχει!

Υ. Σ. :Στον τίτλο χρησιμοποίησα τον όρο “σωστή” μοναχικότητα, καθώς υπάρχει και η μοναχικότητα με αρνητική χροιά, όταν δηλαδή την επιλέγουμε με λάθος κριτήρια, κυρίως γιατί δε νιώθουμε άνετα μαζί με άλλους ανθρώπους κι έτσι χάνουμε τον εαυτό μας και την επαφή μας μαζί του. Εκεί όμως πάλι έχουμε κοινό…παρονομαστή την αίσθηση του κενού μέσα μας, λόγω έλλειψης επικοινωνίας με τον εαυτό μας, με τελικό σημείο αναφοράς τη μοναξιά.

Εάν τώρα η μοναχικότητα αυτή λειτουργήσει θετικά λόγω διάθεσης χρόνου στον εαυτό του για εσωτερική διερεύνηση το άτομο που την επιλέγει συνειδητά όπως προείπαμε, είναι κάτι που βρίσκεται σε συνάρτηση με πολλούς παράγοντες, με πιο σημαντικά την προσωπική επιθυμία και εμπειρίες, ή την αντιληπτική και κριτική ικανότητα του ατόμου.