Σε αλλοτινές εποχές θα κοίταζα γύρω μου και θα σφιγγόταν η ψυχή μου. Όμως όχι, για μένα, αυτή η εποχή έχει περάσει – μάλλον – ανεπιστρεπτί, για να μην είμαι απόλυτη. Είμαι σε τέτοια ψυχική κατάσταση, ώστε να κοιτάζω γύρω μου και παρότι αυτό, με κάνει να συνειδητοποιώ πως βρίσκομαι μόνη μου στην αντίπερα όχθη, να μην αισθάνομαι κανένα αρνητικό συναίσθημα μέσα μου και καμία δυσφορία. Καμία μοναξιά. Έχω καταφέρει λοιπόν να μένω “αναίσθητη” μπροστά από πολλές δυσάρεστες σκηνές, προκειμένου να προστατεύσω την ψυχική μου υγεία. Ας είναι, λέω μέσα μου. Ας είμαι διαφορετική, αφού αυτό με κάνει να αισθάνομαι καλά και άνετα με τον εαυτό μου.

Τα κατάφερε η κυβέρνηση λοιπόν. Φάσκιωσε επιτήδεια τα μελλοντικά -ή και τωρινά- πιονάκια της, τα φίμωσε να μην έχουν λόγο (και όταν δεν έχεις λόγο ίσως να είναι περιττές οι σοβαρές σκέψεις για σένα), και με τελική “βόμβα” το πρόστιμο των 150 ευρώ, αφαίρεσε και την πυγμή τους. “Μπράβο της” . Ένα “μεγάλο μπράβο”. Δεν είναι εύκολο πράγμα η επιβολή στους ανθρώπους, ακόμη και κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα, στην προκειμένη περίπτωση, της υγείας. Όμως, “ευχαριστώ, αλλά δε θα πάρω”. Ξέρετε, δεν έμαθα να σκύβω τόσο εύκολα το κεφάλι, ούτε να υπακούω στα ψέματα, ακόμη και αν είναι να ελαφρύνει κατά 150 ευρώ η τσέπη μου μετά από αυτό, και μάλιστα αρκετές φορές. Θα συνεχίσω να προσπαθώ να βγάζω φίδια από τις τρύπες τους, μόνη μου ως συνήθως, άλλωστε αυτό δεν έκανα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου;! Θα συνεχίσω να έχω ήσυχη και τη συνείδησή μου. Δε θα γίνω συνένοχη σε κανένα έγκλημα, δεν ακολούθησα την εύκολη αλλά λανθασμένη λύση της υπακοής, είμαι περήφανη για μένα που όρθωσα μονάχη μου το ανάστημά μου και αντιστέκομαι έστω και σιωπηλά. Έχω δική μου κρίση, δικαίωμα και υποχρέωση να σκέφτομαι. Έχω υψηλό αίσθημα ευθύνης απέναντί μου.

“Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ”, σκέφτομαι καθώς με παρατηρώ ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους. Πάντα “ανάποδη”, “αντιδραστική”, “ασυμβίβαστη”, “θαραλλέα”, “αποφασιστική”. Γι’ άλλους προτερήματα, γι’ άλλους ελαττώματα.

Ακόμη θυμάμαι τις αντιδράσεις μου απέναντι στα εμβόλια, από μικρό παιδάκι. Λες και γνώριζα το πόσο μεγάλη ζημιά προκαλούν στον οργανισμό και μόλις τα έβλεπα, τιναζόμουν μακριά. Θυμάμαι που κάποια εμβόλια όταν ήμουν πολύ μικρή , αρνήθηκα να τα κάνω, κι αν αναρωτιέστε πώς είναι δυνατόν να έγινε αυτό, η απάντηση είναι πως ναι, ξέφυγα από κάποια εμβόλια κατόπιν τελείως επεισοδιακών καταστάσεων. Να φανταστείτε πως δεν έχω ούτε εκείνο το σημάδι στο μπράτσο από ένα εμβόλιο που έχουν κάνει όλοι – εκτός από μένα και την αδερφή μου -, και ονομάζεται βατσίνα νομίζω, ή μαντού, δε ξέρω ακριβώς, γιατί φυσικά δεν το έκανα. Ευτυχώς όμως, σε κείνο το εμβόλιο δε νομίζω να ακολούθησαν… “επεισόδια”. Όταν μου το ανακοίνωσε η μητέρα μου, από ο, τι θυμάμαι, αρνήθηκα κατηγορηματικά να το κάνω, και, αυτό ήταν όλο. Κι αν αναρωτιέστε ποια ήταν η απάντηση των αρμοδίων σχετικά με τα εμβόλια απέναντι στις επιλογές μου, ήταν η εξής : “Η ευθύνη δική σας”, είχαν πει στη μητέρα μου. Μάλιστα, δική μου, είχα σκεφτεί τότε. Σε ποιον άλλωστε, και γιατί να τη μεταθέσω;!

Από μικρή είχα μια αρκετά έμφυτη τάση, ν’ αναλαμβάνω τις ευθύνες μου, την ευθύνη της ζωής μου σε μεγάλο ποσοστό, υπονοώντας όσο παράξενο και αν διαβάζεται, ότι υπήρχαν πάρα πολλές φορές, που από νήπιο ακόμη, έπαιρνα αποφάσεις μόνη μου για τον εαυτό μου.

Οι γονείς μου, όσο και αν δε συμφωνούσαν, ήταν πολύ δύσκολο να μου αλλάξουν άποψη, είτε γιατί δε μπορούσαν, είτε γιατί δεν ήθελαν, οπότε υποχωρούσαν στο θέλημά μου. Κι εδώ, θα ήθελα να πω πως, δε σας λέω εάν είμασταν σωστοί ή όχι οι γονείς μου κι εγώ. Αναφέρω απλώς τις καταστάσεις όπως τις παρατηρούσα εγώ από τη δική μου πλευρά, δίχως να τις κρίνω. Ουσιαστικά αναφέρω την αλήθεια μου. Όπως ξέρετε, τις περισσότερες φορές, η αλήθεια έχει μια υποκειμενική χροιά.

Ξέρετε, δεν είναι ότι είμαι αντιδραστική σε ό, τι μου λένε. Απλώς, όταν αρνούμαι κατηγορηματικά να φορέσω μάσκα, πιστεύω ότι κάνω το σωστό. Νιώθω υποχρεωμένη να μη τη φορέσω. Νιώθω ότι έτσι δίνω το καλό παράδειγμα. Ειλικρινά σας λέω πως, δεν έχω το παραμικρό αίσθημα φόβου μέσα μου, όταν αντιτίθεμαι στο συγκεκριμένο νόμο που θέσπισαν οι αρχές. Δεν είναι ώρα να μιλήσω για το πώς κατάφερα να παρακάμψω στη ζωή μου το “κεφάλαιο” φόβος, θ’ αναφέρω απλώς πως ήταν με παράδοξο τρόπο, το δίχως άλλο. Το σημαντικό εδώ, αυτή τη στιγμή, είναι ότι το κατάφερα. Εφόσον μπόρεσα εγώ, μπορεί κι ο οποιοσδήποτε /οποιαδήποτε.

Προτιμώ να παρακάμψετε τους φόβους σας ως ακολούθως :

Ο φόβος ανήκει στα βασικά – και στα αρχέγονα – μας ένστικτα, αλλά και στα συναισθήματά μας. Συνεπώς, υπάρχουν ασυνείδητοι και συνειδητοί φόβοι. Οι συνειδητοί φόβοι μας, μπορούν να σβήσουν με την αναγνώριση, τον έλεγχο και την ανάλυση των συναισθημάτων μας, και φυσικά συμπεριλαμβάνεται και το συναίσθημα του φόβου μας, που μας προκαλεί συνειδητό φόβο.

Για να εξαλειφθεί ο ασυνείδητος φόβος μας όμως, θα πρέπει να τον συνδέσουμε με το συνειδητό. Θα πρέπει να συνδέσουμε τα συναισθήματά μας, με τα ενδότερα κομμάτια του εαυτού μας. Τα ενδότερα κομμάτια του εαυτού μας, είναι εκείνα τα στοιχεία της προσωπικότητάς μας που απωθούμε για διάφορους λόγους στο πίσω μέρος του μυαλού μας, τα οποία δημιουργήθηκαν από γεγονότα και καταστάσεις που υπήρξαν στη ζωή μας, αλλά ακόμη και αυτά τα ίδια γεγονότα και καταστάσεις. Θα πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι ταυτόχρονα με αυτά και τους πόνους που προκαλούν μέσα μας οι ασυνείδητοι φόβοι μας. Εκείνο λοιπόν, που χρειάζεται να γίνει, είναι ν’ αποκτήσουμε συναίσθηση των αυτοματοποιημένων μας αντιδράσεων πάνω στα διάφορα ερεθίσματα που μας περιβάλλουν, αυτών δηλαδή, που αρχικά φαίνεται να μην έχουμε πάνω τους κανέναν ουσιαστικό έλεγχο, για να διαπιστώσουμε στη συνέχεια, πως η εξουσία τους, ήταν μονάχα στο δικό μας χέρι.

Ας κρατήσουμε στο μυαλό μας ότι ο φόβος, όπως και όλα τα ένστικτα και συναισθήματα, ελέγχονται και παρακάμπτονται.

Έχετε πολλά να κερδίσετε στη ζωή σας εάν εξαλείψετε το φόβο από μέσα σας, ακόμη και ενα μικρό μόνο ποσοστό. Δυστυχώς όμως, εάν δε δοκιμάσετε να το κάνετε, δε θα μάθετε ποτέ, θα είναι ειλικρινά όμως, άδικο για εσάς. Όταν αρχίσει να εξαλείφεται ο φόβος, δίνει τη θέση του στην ελευθερία, κι όποιος νιώθει και “είναι ελεύθερος, συλλογάται καλά”. Έτσι δε μας είπε ο Ρήγας Φεραίος κάποτε; Όταν σκεφτόμαστε καλά, καθαρά, βαθιά, απίθανα πράγματα μπορούν να συμβούν στη ζωή μας, αρκεί μόνο να το πιστέψουμε.

Ας επιστρέψουμε τώρα στα προηγούμενα, θέτοντας στον εαυτό σας την εξής ερώτηση :

Τι θα γινόταν εάν, όλοι μαζί, εσείς που δεν πιστεύετε στην παροχή προστασίας από τη μάσκα, αρνούσασταν να τη φορέσετε;

Είναι δυνατόν να μπορούσαν να σας κόψουν όλους πρόστιμο; ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.

Στην ουσία, θα τους κρατούσατε με δεμένα τα χέρια.

Ο φόβος που νιώθουμε μέσα μας, γίνεται φανερός στους γύρω μας, ακόμη κι αν δεν τον ομολογούμε.

Έτσι λοιπόν, η κυβέρνηση, – και ο καθένας βέβαια θα μπορούσε να το κάνει σε μια τέτοια περίπτωση αλλά και σε άλλη – βρίσκει τρόπο εκμετάλλευσης ολόκληρης της ανθρώπινης γενιάς.

Ο φόβος είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη στη ζωή μας. Είναι πολύ σημαντικό να θυμόμαστε ότι “κι ο άγιος φοβέρα θέλει”, όπως λέει σοφά ο λαός μας, και πως το μόνο εμπόδιο για να ξεπεράσουμε τους φόβους μας είναι ο εαυτός μας, όπου με εξάσκηση, επιμονή κι υπομονή, θα καταφέρουμε το στόχο μας.

Ακόμη και αν κάνουμε μόνο εμείς το πρώτο βήμα, είναι πολύ πιθανό να γίνουμε πηγή έμπνευσης και να μας ακολουθήσουν και άλλοι.

Από κάπου, κάπως πρέπει να ξεκινήσουμε. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τον εαυτό μας, χωρίς ενδόμυχους φόβους, με την αισιοδοξία ότι θα συμπαρασύρουμε κι άλλους.

Η μάζα είναι δύναμη και δεν τη νικάει εύκολα κανείς.

Θέλω να σας ξεκαθαρίσω ειλικρινά πως, εάν δεν ήμουν σοβαρός γνώστης του θέματος – εάν τελικά μας κάνει ζημιά ή όχι η μάσκα -, δε θα έγραφα ετούτο το κείμενο. Βλέπετε, ένεκα της φύσεως των σπουδών μου, μπορώ να κρίνω σωστά εάν όλα αυτά που μας λένε στα ΜΜΕ είναι σωστά ή όχι. Γνωρίζω άμεσα τις επιζήμιες συνέπειες της μειωμένης πρόσληψης οξυγόνου στον ανθρώπινο οργανισμό.

Εν κατακλείδι, η εφαρμογή μάσκας στο πρόσωπο, είναι υποδούλωση, στέρηση της προσωπικής βούλησης κι ελευθερίας, στέρηση του ανθρώπινου δικαιώματος στην υγεία. Είναι ολοφάνερες οι αρνητικές της συνέπειες στην κοινωνική, ψυχική και σωματική διάσταση των ανθρώπων. Εμείς από την πλευρά μας, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε καλά πως έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να φωνάξουμε “όχι” στην εφαρμογή της, κι αν όχι μαζικά, τότε μεμονωμένα.

Κάνετε από σήμερα το πρώτο μικρό σας βήμα για τη σύνθλιψη των φόβων σας. Σήμερα είναι η μάσκα, όμως αύριο, θα είναι το εμβόλιο, κι ίσως τότε να μην “έρθει ποτέ το δικό σας μπαϊράκι”…